ை Incendios en Galiza 2015 e a lei de montes.

Estamos no segundo mes do verán, no que vai do verán do 2015 xa son numerosos incendios nos montes do país, o presaxio de que este verán ía estar pasado por chamas foi que no mes de maio na primaveira se producía uns incendios na parroquia de Cobres en Vilaboa na provincia de Pontevedra, concretamente o día 27, desatábase dous incendios a iso das dúas da madrugada, esteas dous incendios de dimensións de 65 hectáreas, un de 50 hectáreas e o outro de 15 hectáreas, nese mesmo momento en que estaban a extinguir os incendios pola mañá desatábase outro. O incendio de Vilaboa segundo a Consellería de Medio Rural «foi provocado«. Nos traballos de extinción de ambos os dous os tres lumes participaron 2 técnicos, 4 axentes forestais, 12 brigadas, 6 motobombas, 2 pas e un avión.

O seguinte incendio producíase na parroquia de Padrons, Ponteareas, na provincia de Pontevedra, este incendio empezou a propagarse a iso das 15h do mesmo día que o de Vilaboa, este de incendio foi dunhas 30 hectáreas. O incendio de Padrons segundo segundo a Consellería de Medio Rural «foi provocado«. Nas tarefas para extinguir o lume participaron un técnico, catro axentes, cinco brigadas, catro motobombas, unha pa, catro helicópteros e dous avións.

Cabe resinalar que Galiza ocupa os tres primeiros lugares do ranking de incendios intencionados da nación española, no primeiro lugar está a provincia de Ourense, no segundo lugar a provincia da Coruña e pechando o terceiro lugar a provincia de Pontevedra, facéndose visible que os gobernos do pasado como do presente non fixeron o suficiente por protexer o emblema nacional galego, os seus montes verdes.

Despois destes dous incendios no Congreso dos Deputados o día 8 de xuño aprobábase, definitivamente, e tras unha avalancha de emendas, a nova Lei de Montes que afectará a máis do 54% da superficie do país, considerado chan forestal. Isto equivale a 27,7 millóns de hectáreas das que dúas terceiras partes son de propiedade privada. O obxectivo último da Lei, segundo os populares, foi «mellorar o aproveitamento forestal en España protexer a biodiversidade, previr incendios, loitar contra o cambio climático e mellorar o aproveitamento dos recursos forestais».

De entre as modificacións -incorporación das normas reguladoras do transvasamento de auga Taxo-Segura, ou a supresión de competencias aos axentes forestais á hora de denunciar delitos ambientais – que introduciu a Lei, respecto da súa predecesora, a Lei 43/2003, do 21 de novembro, de Montes, a que suscitou, sen dúbida, maior polémica foi a concesión de competencias ás Comunidades Autónomas para recualificar o chan que sufrise incendios sen esperar o prazo estipulado de polo menos durante 30 anos  [artigo 50 sobre mantemento e restauración do carácter forestal dos terreos incendiados] si hai motivos de interese público. Entón, as razóns imperiosas de interese público son suficientes como para garantir unha boa actuación por parte da Administración á hora de recalificar os chans, ou volveremos aos tempos de Paco “O Pocero”?.

Para pescudalo debemos, entre outras cousas, acudir á nosa Carta Magna. A Administración Pública serve con objetividad os intereses xerais. Esta afirmación, contida no artigo 103.1 da Constitución, é o eixe sobre o que debe gravitar a actuación da Administración. O interese xeral configúrase deste xeito como un principio constitucionalizado, que debe estar presente e guiar calquera actuación da Administración. A consecuencia inmediata non é outra senón a de que a Administración non goza dun grado de autonomía da vontade similar ao que é propio dos suxeitos de dereito privado. A actuación da Administración deberá estar guiada pola procura e prosecución do interese público que lle corresponda, o que lle impedirá -por imperativo do artigo 103.1 da Constitución- apartarse do fin que lle é propio.

Con todo, nin o propio artigo 103 nin ningún outro precepto da Constitución ofrecen unha definición -e quizá non poderían facelo- do que deba considerarse como tal interese público. Non é estraño atoparse na práctica con posturas administrativas consistentes en considerar que, por exemplo, calquera aforro no gasto público (ata non accedendo ao pago de cantidades ciertamente debidas a un administrado) é conforme ao interese público, co argumento de que iso permitirá utilizar o diñeiro aforrado (en detrimento dun dereito dun particular) en beneficio da comunidade. Obviamente, esta forma de entender o interese público nada ten que ver co que o artigo 103.1 da Constitución pretende garantir.

En efecto, o artigo 103.1 da Constitución impón explícitamente á Administración que sirva ao interese público, pero que o faga con “objetividad” e con “sometimiento pleno á lei e ao dereito”. Estes dous límites, xunto con outros non explícitamente citados no precepto constitucional aínda que intrínsecamente unidos a eles, garanten a interdicción da procura do fin sen atender aos medios.

En resumo, a necesidade de que haxa un interese público ou xeneral para proceder á recalificación dunha zona devastada por un incendio, en relación co disposto no artigo 103 da Constitución Española, debería ser suficiente como para garantir a protección do medio ambiente. No entanto, isto é España, e non sería a primeira vez en que os políticos fan caso omiso a unha Lei para recalificar un terreo.

Os tres últimos incendios declarados en Galiza.

Día 23 de Xullo en Santiago de Compostela, a semana pasada, na parroquia de Figueiras, neste incendio o departamento autonómico de Medio Rural, se formalizó cinco minutos logo das sete de aquela tarde que imponse cando un lume pode chegar a afectar á poboación e a bens non forestales, feito que require a inmediata adopción de medidas de protección e socorro, este incendio foi de dimensións de 25 hectáreas.

Día 25 de Xullo en Folgoso do Courel, na provincia de Lugo, o cal estivo dous días activo, este incendio preocupaba polo alto valor ecolóxico da zona e polo abrupto do terreo. Ata o lume só chegaban os medios aéreos. A alcaldesa, Dores Castro, cre que se trata de un incendiointencionado. As chamas o luns aínda seguían vivas era na A Fonsagrada, tamén en Lugo.

Queimados xa 20 hectáreas de monte raso e 8 de arboredo. A mañá do luns 27 o incendio seguía activo e os axentes traballan para cercar o lume. E só a 40 kilómetros, en Navia de Suarna, máis de 24 horas de loita incansable contralar as chamas. Dende o sábado 25, teñen arderon 431 hectáreas. O lume está controlado, pero fixo temer o peor. Queimou outra zona de alto valor ecolóxico. Na zona, vive o oso pardo. O lume afectou unha importante e unica reserva de albedros e produciu danos irreparables para os produtores de mel. En total hoxe 29 de sullo se contabilizou as hectáreas damnificadas e as cifras oficiais foron 840 hectáreas.

O outro incendio iniciase no día 28 de Xullo, no día de onte, na localidade ourensana de Palmés un incendio que a media tarde foi declarado de nivel 2 pola Xunta de galiza, ao achegarse peligrosamente ás casas. Hoxe día 29 en que redacto esta entrada á unha da madrugada o incendio segue activo e nel traballan tres axentes forestales, oito brigadas, catro motobombas, cinco helicópteros e seis avións. A superficie calcinada, segundo o parte de Medio Rural ás 22 horas, é de 100 hectáreas afectadas. Un axente forestal e un brigadista que traballaban na extinción deste incendio foron evacuados por intoxicación polo fume. Ambos estaban conscientes cando foron trasladados a un centro hospitalario.

Á mesma hora comezou outro en Trasalba, concello de Amoeiro, a poucos kilometros do primeiro. O lume púidose ver desde a capital.

Rubens Rocha [@IlCanallaRubens]

Fonte de inspiración queaprendemoshoy.com