SECCIÓNS DA WEB
Únete a otros 1.775 suscriptores
Archivos en la Categoría: Vigo Flashback
Esta é unha moi breve historia do Circulo Cultural Mercantil e Industrial de Vigo
Publicado por en 25 abril, 2021
Me me parece estar vivindo a segunda agonía dunha gran sociedade capitalista despois do Real Club Náutico dende que teño uso de razón, ao igual que lle aconteceu ao Casino de Vigo cousa que non me acordo pero santa sexa a hemeroteca, que ao deixar a súa sede no Teatro-Casino García Barbón, xa non levantou cabeza e despois de case 150 anos, desapareceu no verán de 1992, neste verán te estaba máis pendiente dos xogos olímpicos de Barcelona.
Estou a falar do Circulo Cultural Mercantil e Industrial de Vigo cuxa sede foi comprada polo Real Club Celta.
Esta é unha moi breve historia desta Sociedade.
Foi fundada o 12 de marzo de 1891 e a súa sede social estaba en Príncipe 37 en réxime de aluguer. Máis tarde pasaría ao n.º 33 e logo ao 67 da mesma rúa, tamén en aluguer.
Logo pasou ao edificio do Teatro Rosalía de Castro, en Policarpo Sanz, ata o seu incendio o 8 de febreiro de 1910, no que o Mercantil perdeu todo o seu patrimonio.
A súa nova sede estaría no n.º 29 de Príncipe, tamén en aluguer.
O 21 de maio de 1922 e xa en propiedade, trasládase a Príncipe 44. O novo edificio que se construíu neste lugar e que foi chamado no seu momento «Pazo do Circulo Mercantil», foi inaugurado por SS.MM. os Reis de España, D. Alfonso XIII e Dña. Victoria Eugenia, o 28 de setembro de 1927. Nese momento tiña 440 socios.
En 1960, se amplía a sede engadindo 2 novas plantas. No ano 1962 tiña 1.243 socios. Nesta época é o seu presidente D. Camilo Veiga Prego (1957/1979), que aumento tanto o patrimonio da Sociedade coma o número de Socios. Seu foi o proxecto da Cidade Deportiva e a integración da Coral Casablanca.
En 1981 hai unha nova ampliación nos seus dous ultimas plantas, cubrindo as terrazas. Nestas datas chegábase aos 7.525 socios.
En 1995 inaugúrase a reforma da planta baixa. 10.280 socios.
No ano 2015 os socios non chegan a 1.400.
Nos seus salóns desenvolvéronse importantes actos culturais, conferencias, concertos, bailes… Tamén tiveron un lugar relevante o xadrez, o billar e a esgrima. A súa biblioteca chegou a ter 10.000 volumes.
Agora mesmo o seu futuro incerto para a sociedade e para a fisionomía do edificio que a albergou tantos anos, a saber que reformas acometera o clube barato depois da sua compra. Tamen apresurome a decir que o futuro do Real Club Nautico de Vigo vai a ser exactamente igual ao Mercantil.
Este escrito foi escrito pola miña banda no 2015.
23 de Abril de 1937, no peirao do Berbés en Vigo
Publicado por en 23 abril, 2021
Era un 23 de Abril de 1937, no peirao do Berbés en Vigo cando aconteceu o suicidio colectivo máis numeroso da Guerra Civil.
Ese día oito homes e unha muller de diferentes faccións da esquerda, que trataban de fuxir a Francia permanecían escondidos na adega do Bou ‘Eva’ cando foron delatados por un mariñeiro que pouco antes de partir cara a Francia, descubriu aos polisóns e saíu gritando: “O barco está cheo de vermellos”.
Falanxistas e garda civís rodearon a embarcación e achegárona a un alxibe do porto para facelos saír asolagando a estancia na que se atopaban. Primeiro botaron auga fría e, máis tarde, quente. Pero ninguén saíu. Ante a perspectiva de ser asasinados ao saír ou ser vítimas de torturas, decidiron poñer fin á súa vida de forma colectiva.
O encargado de empuñar a pistola foi o vigués Anxo Nogueira Nogueira, xerente dunha fábrica de conservas e membro das mocidades comunistas, que se matou tras disparar aos outros sete homes e á súa propia muller, Carmen Miguel Agra, a máis nova do grupo con 24 anos. Cando se sacaron os 9 corpos a terra, oito tiñan un disparo na tempa esquerda e só el na dereita.
Existe en Vigo unha rúa co nome de Carmen Miguel Agra, a única muller do grupo.
Fonte: https://gazeta.gal/
Futuro da zona Fátima/Piñeiro/San Lourenzo/Mestre Chané/Travesía de Vigo
Publicado por en 13 marzo, 2021
Tres chaves e unha fechadura, así desagrego a urbanización da zona (Fátima/Piñeiro/San Lourenzo/Mestre Chané/Travesía de Vigo) despois da posta en marcha do Centro Comercial Temático Vialia Vigo.
12/03/2021 | VigoAlMinuto.com
Fátima quere ser verde
07/02/2021 | LaVozDeGalicia.es
Veciños de Fátima reclaman unha zona verde.
10/12/2020| NoticiasVigo.es
O goberno local concede a licencia para un novo aparcamento en superficie na rúa Navarra
Nove illas no interior de Vigo
18/01/2015
Zonas dentro de Vigo quedáronse en terra de ninguén, terreos que figuran nos plans como áreas de desenvolvemento. Conforman singulares paraxes, aínda que os seus veciños desexarían o inicio da máquina urbanística.
Na Seara continúa habendo campos de patacas e ata fai ben pouco había ovellas. Aínda hai galiñas. O seu escasamente centenar de veciños levan case 20 anos coas súas vivendas afectadas por sucesivos plans (PERI A Seara) que fracasaron un tras outro. O último, un documento incluído directamente no PXOM en vigor tivo o mesmo final ao ser anulado polos tribunais despois dunha estraña decisión municipal, que deu permiso para a construción dun edificio nun terreo que ía ser catalogado de zona verde. A obra foi despois paralizada, pero era tarde e os seus promotores lograron pleno respaldo xudicial, o que levou a que A Seara estea por completo inactiva, a pesar do seu interese, con 54.000 metros cadrados e 400 vivendas. Ademais, a promotora que ía desenvolver a contorna acabou en proceso concursal. Polo tanto, haberá que redactar outro plan e esperar máis. Canto tempo? Os seus veciños recoñecen que non se fan ilusións. “Aquí vívese moi ben, é unha illa no medio da cidade, pero o lóxico é que se terminasen as rúas e desenvolvésese o barrio, porque hai moitas casas en ruína. Haberá que seguir esperando”, explicaba un dos portavoces da asociación veciñal.
O mesmo pasa en San Roque, onde a urbanización prevista quedou a medias e agora a zona é un núcleo rodeado de cidade por todas partes, con Pizarro por unha banda, O Calvario por outro e o Couto San Honorato pola outra. Recentemente dirixíronse ao Concello para que polo menos puxese algo de orde e demolese as súas edificacións e botase algo de asfalto no camiño principal. Algo se fixo, pero está moi lonxe das súas perspectivas. Como no caso da Seara, tócalles esperar tras o fracaso da inmobiliaria, segundo recoñecía unha veciña, habitual portavoz dos afectados do denominado Barrio de Ribadavia, a parte posterior de San Roque.
Entre Bouzas e Coia hai unha ampla extensión denominada Castro Castriño que leva anos en proceso de preparación do seu desenvolvemento a base de ámbitos máis reducidos. Pero tamén hai problemas, en concreto cunha vivenda, clave porque a súa propietaria recentemente renunciou a poñer en marcha a actuación.
Moito máis complexa é a situación noutra zona onde aínda hai quen cultiva millo e patacas entre bloques de vivendas ao carón e outro, en dúas zonas destinadas a ter edificación densa, denominadas Carballa e Espedrigada, entre Florida e Balaídos. Os conflitos entre veciños converteron en imposible o seu desenvolvemento. No primeiro caso trátase dunha área de expansión que permite 125.729 metros de edificación en sólidos.
É unha situación similar á ampla zona situada entre as rúas Aragón e Travesía, onde os plans trazaron rúas de comunicación e edificios. Pero a día de hoxe abundan os urbanitas cos seus cultivos en pleno centro de Vigo.
Claro que o paradigma local é Barrio do Cura, que leva once anos de trámites para unha área moi reducida pero crave, xa que permite abrir a rúa Torrecedeira, ampliar o Paseo de Alfonso XII e o seu miradoiro e gañar 5.000 metros cadrados de zonas verdes e públicas, ademais de 300 vivendas. A promotora de Valery Karpin ten os permisos básicos, pero non acaba de resolver os seus problemas financeiros a pesar dunha » due diligence» (auditoría) positiva. Outra illa de ruína.
Haberá máis entregas para ensinar a Vigo o que vén proximamente este tan só foi un aperitivo.
A historia do colectivo «A Horta Colectiva do Berbés»… o tempo lle esta dando a razón
Publicado por en 20 febrero, 2021
Vigo o día 23/10/2018
O abandono e especulación do espazo da antiga horta do convento de San Francisco do Berbés
A Horta do Berbés somos un colectivo de persoas que dende o outono de 2011 rexenera e cultiva un espazo verde de máis de 10.000 m2 no interior do Casco Vello de Vigo: conxunto histórico declarado Ben de Interese Cultural no ano 2006: no impropiamente chamado ámbito Barrio do Cura.
O “Barrio do Cura” (unha pequena barriada popular de finais do S XIX), só é unha pequena parte do “Ambito urbanístico Barrio do Cura”, unha parte moi importante do conxunto histórico que o
Concello pretende destruir e reurbanizar case por completo. O espazo do “Ambito Barrio do Cura” en realidade son os restos da “Antiga Horta do Convento de San Francisco do Berbés”, que anteriormente era unha granxa agricola do Mosteiro de Melón: un Patrimonio singular e complexo; en boa parte un Patrimonio Histórico Verde, testemuña do pasado agrícola vigués, pero tamén con elementos construidos de diferente tipo e épocas: barriadas populares do s. XVIII (Santa Marta) e do XIX (Barrio do Cura), casas vilegas de finais do s XIX (nº 82 da r/ Poboadores) e de principios do XX (a mágnifica garderia municipal) ou edificios de vivendas da época dourada da canteria viguesa (historicismo e eclecticismo, na r/ Llorente e Pi y Margall), asi como edificios
dotacionais do s. XIX (o Asilo e o Fogar San José) e do XX (a Residencia dos Pais Franciscanos), ou a antiquisimas fonte e lavadoiro da Barroca.
Despois de anos de abandono dos propietarios (daquela Valery Karpin S.L. e agora Barrio do Cura desarrollo SL) e o desleixe das administracións nos seus deberes de seguridade e hixiene pública, mantemento dos equipamentos urbáns e espazos públicos (limpeza, iluminación, papeleiras, pavimentos,…), protección e conservación do noso patrimonio cultural,; no Outono de 2011 un grupo de veciños/as e activistas sociais decidimos okupar as parcelas rústicas, limpalas de maleza e residuos urbanos, e comezar a practicar unha agricultura ecolóxica, asi como divulgar o espazo e os seus valores históricos con xornadas de portas abertas, festas, concertos, roteiros, charlas,…para activala cidadanía na defensa do noso patrimonio e pola creación dun novo espazo público e verde: o Xardín do Berbés.
Hoxe mandamos esta nota de prensa para informar a cidadanía do noso traballo e avances no ámbito institucional, así como para reclamar un cambio político para pausar e replantarse o demoledor e brutal proxecto que o Concello está a promover neste valioso espazo verde e histórico.
Manifesto
A Horta Colectiva do Berbés fai un chamamento á sociedade viguesa e a toda a cidadanía galega e universal.
Precisamos da vosa colaboración e axuda para salvarmos e rehabilitarmos o noso patrimonio natural e histórico, así como para promovermos a creación dun espazo público verde e de calidade, nunha cidade que ten unha grande eiva en todos e cada un deste bens comúns.
Despois de dúas décadas de abandono, mentiras, ocultacións e ilegalidades, o Concello de Vigo e os especuladores inmobiliarios pretenden librarse e destruír para sempre a Antiga Horta do Convento de San Francisco, así como unha serie de singulares e diversos tipos de construcións e rúas (algunhas delas moi antigas e de moita calidade arquitectónica).
O Alcalde Abel Caballero ten previsto nos próximos días dar vía verde para que un novo grupo de especuladores inmobiliarios reediten o lucro rápido de Karpin, arrasando e transformando por completo 2 hectáreas das 15 que conforman a Zona Histórica de Vigo. O conxunto histórico da Zona Histórica de Vigo, que é Ben de Interese Cultural de Galicia, veríase profundamente afectada e desfigurada a súa composición visual e valor histórico, ademais de serios problemas urbanísticos e inconvenientes para a veciñanza.
A mega-urbanización de luxo, chamada “Do Barrio do Cura”, significaría:
• A destrución de 10.000 m2 de espazo verde, con horta e grandes árbores das que xa gozamos unha parte dos veciños / da veciñanza así como un grande número de especies de aves e gatos ceibes.
• A desaparición do que tamén é patrimonio histórico, xa que esa hectárea de horta / terreo cultivábel que aínda temos, é un vestixio aínda vivo da que fora a horta dos Monxes de Melón (s XI-XVI) e de S. Francisco do Berbés (s. XVI-XIX)
• A destrución do acuífero que abastece a Fonte da Barroca (a máis antiga de Vigo) e o lavadoiro de Poboadores (o único que aínda conservamos).
• A construción dun estacionamento / aparcadoiro de 300 prazas e unha nova rúa que metería mais tránsito / tráfico no corazón da Zona Histórica, e convertendo a Oliveira de Vigo nunha rotonda.
• Un aumento da altura e o volume construído, cunhas edificacións modernas que crearían un grande impacto visual, tanto desde /dende o Paseo de Alfonso XII como dende /desde a Ría, deformando a imaxe da Zona Histórica.
• Un longo proceso de demolición e nova construción, que creará contaminación acústica, polución, tremores, tránsito / tráfico pesado e outras molestias á veciñanza.
• A demolición do Asilo, deixaría sen acubillo e fogar a moitas persoas en situación de emerxencia social, sen que se teña antes pensado nunha alternativa habitacional para elas.
Digamos xuntos
Si á rehabilitación das casas do Barrio do Cura, Llorente e Santa Marta.
Si ao Xardín do Berbés.
Si á senda peonil entre Torrecedeira e Poboadores.
Non á especulación no Casco Vello.
Non á destrución da Horta do Berbés.
Non máis coches no centro de Vigo.
Difunde esta mensaxe.
Se queres colaborar, escribe a hortacolectivadoberbes@riseup.net ou a http://www.facebook.com/hortadoberbes/
Vigo o día 02/04/2019
Que é o colectivo horta do Berbés?
A Horta Colectiva do Berbés naceu en Outono de 2011, cando un grupo de veciños e activistas, comezaron a limpar de residuos urbanos (algúns deles altamente tóxicos e contaminantes (pilas, plasticos, uralitas de amianto, xeringuillas,…), e cultivar varias parcelas das moitas abandonadas pola inmobiliaria de Karpin.
Amais do cultivo produtivo en si, a Horta Colectiva do Berbés ten realizado un sinumero de actividades culturais e divulgativas deste “patrimonio histórico verde” e a nosa horta colectiva e ecolóxica. Charlas en multiples
Centros Sociais de Vigo e contorna (Casco Vello, Calvario, Coruxo,…incluso fomos convidados ás V xornadas de BioConstruccion de Galicia, en Moforte).
Rutas guiadas polo Casco Vello, para amosar á cidadania os valores historico culturais e ambientais da Horta do antigo Convento de San Francisco do Berbés e a Barroca.
Festas, concertos e mostras de arte no interior da horta (Festas da Primaveras, Magostos,…) O abandono do “Ámbito do Barrio do Cura” por parte do Concello de Vigo.
Revindicacións da protesta
Pedimos o fin do abandono do “Ámbito do Barrio do Cura” por parte do Concello de Vigo. Dende que en 1999 se recalificou o Asilo, a administración municipal ten abandonado a limpeza e mantemento de equipamentos urbans neste ámbito e o seu entorno (principalmente o Barrio do Cura, a rúa Santa Marta e Llorente), fallando a iluminación pública e ausencia de papeleiras: o extremo é tal, que ante a total ausencia de limpeza da vía pública, deuse un crecemento da vexetación tal que impide acceder acceder a parte baixa do Barrio do Cura nin ao camiño da Horta do Berbés. Lembramos que o Barrio do Cura non é propiedade privada, se non é vía publica responsabiliade do concello (e que ademais é vía pública pertencenete ao BIC Casco Vello). Esiximos a limpeza inmediata da totalidade da vía pública do ámbito (incluido o antigo sendeiro de acceso a horta); esiximos a reposición e colocacion de iluminación pública e papeleiras nestas rúas, asi como o arranxo da beirarua das rúas Llorente e Santa Marta.
Denunciamos o abandono e deterioro irreversible desta parte do Ben de Interes Cultural do Casco Vello de Vigo. A pesar de reiteradas instancias e denuncias (1 no Concello e outra na Xunta en verán do 2014; e dúas reiteradas perante a Xunta en 2016), a pasividade de Xunta e Concello de Vigo na conservacion dos elementos de Patrimonio Histórico deste ámbito é brutal e vergoñento. Nomeadamente as vivendas dos numeros 10,11,12 e 13 do Barrio do Cura e o seu lavadoiro, que conforman un valiosisimo conxunto etnográfico, forman parte do BIC Casco Vello, pero dado abandono de ambas administracións públicas, xa sufriron derrubes parciais e hai risco inminete de colapso xeral. Por esta causa de abandono nos seus deberes de protección e conservación doo Patrimonio está aberto xuizo no Tribunal Superior de Xustiza de Galicia.
Opoñemonos ao planeamento urbanistico que está a avanzar o Concello de Vigo.
a) Porque consideramos que a destrucción de 55 dos 60 inmobles históricos (algúns do s XVIII, ou sexa, dos máis antigos de Vigo) deste ámbito incluido no BIC e PEPRI do Casco Vello é totalmente incompatible coa conservación e disfrute do noso patrimonio e cidade.
b) Porque é intolerable que na última modificación do planemento deste ámbito se teñan descatalogado “de golpe y plumazo” 7 dos 11 inmobles que si foran catalogados no PEPRI do 2006 como “a conservar”. Ainda por riba, 4 dos 5 que si manteñen actualemente como elementos a conservar, son aqueles nº 10,11,12 e 13 do Barrio do Cura…que están a desaparecer polo abandono das administracións públicas.
c) Consideramos que o volume, colocación e forma das novas construccións proxetadas terán un quintuple impacto negativo no Casco Vello, o Centro da Cidade e o entorno deste ámbito (Paseo de Alfonso, ruas Torrecedeira, Pi y Margall,…).
1: En total vaise máis case que a triplicar a superficie construida (de 19,000 m2, vaise pasar a 56.000 m2).
2: Coa apertra da nova rúa que concectará Torrecedeira co Paseo de Alfonso, Vaise aumentar o trafico rodado no Casco Vello e o seu entorno inmediato: o treito alto de Poboadores (actualmente só trafico para residentes) convertirase nunha rúa con tráfico denso e pesado; a Oliveira de Vigo convertirase nunha cuasi-rotonda, inutilizarase a praza enfronte do restarurante “El Castro”; o Camiño de Santa Marta deixará de ser peonil para
para pasar a ser a rampa de acceso ás 300 prazás de parkin da nova urbanización; o numero e volume total de vehiculos na zona aumentarase sustancialmente, coas 300 prazas de parking proxetadas e os vehiculos a maiores que teñan os residentes e grandes comercios que se pretender facer na nova urbanización
3: As novas construccións asoballaran, física e visualmente, as antigas das rúas Poboadores, Paseo de Alfonso e Barrocas; restando visibilidade ao mirador do Paseo de Alfonso, e creando sombras ás vivendas e parque do Berbés e San Francisco.
4: As obras destruiran o acuifero da Barroca, secando a fonte (a máis antiga de Vigo) e lavadorio da Barroca (declarados Patrimonio Histórico)
5: As enormes obras de demolición e construcción crearan suciedade, ruido, vibracións e outras molestias en toda a contorna do ámbito (incluido o Paseo de Alfonso) durante un tempo moi prolongado.
d) A nova construcción destruira dun xeito irreversible os restos da Antiga horta do Convento de San Francisco do Berbés, un “patrimonio historico verde”. O Convento e a súa horta son dos elementos máis antigos e valiosos do patrimonio histórico de Vigo, cruciais no desenvolvemento da vila en cidade entre os séculos XII e XIX.
Denunciamos que a maior parte das “contrapartidas” do novo planeamento para son en realidade “propiedades privadas de uso público” e non via ou parques públicos.
Denunciamos a destrucción da Garderia Municipal de Santa Marta (a única do Casco Vello), un edificio que foi obxeto dunha costosa rehabilitación pagada con fondos europeos no marco do Programa Urban-Vigo 1995-2001. Esta garderia ten unha ubicación e características inmellorables: ten un xardin-horta de 600 m2, está perfectamente soleada e ten acceso dende unha rúa peonil: o Camiño de Santa Marta. Consideramos que destruir un
edificio histórico recentemente reconstruido con fondos europeos é unha grave corrupción política.
Nota: a garderia municipal é un dos elementos arbitrariamente descatalogados do PEPRI 2006.
Denunciamos a corrupción do Concello de Vigo, que en vez de rexenerar e ampliar o Casco Vello de Vigo, pretende destruilo e reducilo. Lembremos que o “ámbito do Barrio do Cura” inclue 23.000 m2 dos 180.000 m2 que compoñen o Casco Vello de Vigo (sen contar edificio do Concello e Praza do Rei); ou sexa estamos a falar de que o Concello de Vigo pretende que 1/8 parte do Casco Vello de Vigo sexa de nova construcción.
Esiximos a rehabilitación das vivendas, ruas e equipamentos públicos do ámbito do “Barrio do Cura”, dun xeito semellante a como se fixo no Barrio Alto-Ferrería.
Esiximos a conservación da Antiga Horta do Convento de San Francisco do Berbés como “patrimonio histórico verde”
Esiximos o establecementos dun Xardín-Horta de PROPIEDADE PÚBLICA nos máis de 10.000 m2 de espazo verde que actualmente se conservan da Antiga Horta do Convento de San Francisco do Berbés
Esiximos a conservación do Acuifero da Barroca e a rehabilitación do Lavadoiro do Barrio do Cura.
Esiximos a inmediata apertura dun sendeiro para peons e bicicletas a traves da Antiga Horta do Convento de San Francisco do Berbés, que conecten Torrecedira e Santa Marta con Poboadores.
Esiximos unha alternativa habitacional digna para a xente que se acobilla nos edificios abandonados deste ámbito.
Suxerimos que o Concello de Vigo cree unha horta-escola urbana no Xardín do Berbés, no que os veciños do Casco Vello aprendan a cultivala e coidala terra tal e como se leva facendo neste lugar dende 1158 (excepto entre 1999, cando chegou Karpin, e 2011, cando chegamos nós).
Fotos Actividades e Eventos
Páxina de Facebook https://www.facebook.com/hortadoberbes/
Vigo o día 20/03/2019
Convocan unha concetración revindicativa polo Xardín do Berbés
O Mércores 27 de Marzo, ás 20 horas habera unha concentración no Paseo de Alfonso para na cal queren reivindicar a conservación da Horta do Berbés, a creación do Xardín do Casco Vello e contra a especulación urbanística do Concello de Vigo.
Vigo o día 29/03/2019
O histórico xardín do Berbés corre perigo da súa desaparición por mor dun “pelotazo urbanistico”
O histórico xardín do Berbés corre perigo da súa desaparición, no día de onte un grupo de persoas dábanse concentración no Paseo de Alfonso para dar visibilidade do que Vigo perderá, moita poboación de Vigo descoñece tal xardín.
O colectivo Horta do Berbés comezou unha campaña co lema “Si ao Xardín do Berbés” hai xa meses. Manifestan que “o Concello de Vigo e os especuladores inmobiliarios queren destrozar o patrimonio. O pelotazo urbanístico no chamado “Barrio do Cura” destuirá para sempre un espazo verde de gran valor sociale e cultural: a Antiga Horta do Convento de San Francisco do Berbés”.
Mais de 10.000m2 de zona verde no centro de Vigo. Un espazo, que cunha pequena e económica rehabilitación, convertiríase no xardin do Casco Vello; un xardín historico, con árbores medradas, visitas á Rñia, fontes antigas, casas enxebres, terra fertil,….
Segundo o colectivo Horta do Berbes din que o centro de Vigo non precisa máis mega-construcións, ao contrario: precisamos de zonas verdes e públicas. Creamos unaha cidade amigable para os peóns, as crianzas, a xente maior, as bicicletas, os animais….
Coa Lei de Patrimonio na man non se derbería permitir que unha nova rúa converta a Oliveira de Vigo nunha rotonda, ou que novos edificios de ata 8 alturas alteren a silueta do Bebrés, e asoballen elementos ta importantes como o Convento de San Francisco, o lavadoiro de Poboadores e a fonte da Barroca.
O Casco vello non precisa 56.000 m2 de nova construción. O que precisamos é rehabilitación das antigas casas e hortas. Segundo di o colectivo non esta a informar a veciñanza de Vigo que o Concello non pon en valor xustamente o deterioro e destrucción de dous equipamentos públicos fundamentais: a Escola Infantil Santa Marta (que será destuida por completo) a Casa de Caridade-Fogar San Soxé(que perdera o patio de xogo para os menores que alí acollidos), concluen desde o colectivo Horta do Berbés.
Onte dixeron
Si á rehabilitación do Casco Vello.
Sía a conservacion do Patrimonio Cultural.
Si á senda peonil entre Torrecedeira e Poboadores.
Non máis mega-construccións no Casco Vello.
Non a destrucción da antiga Horta do Berbés.
Non máis rúas con coches no casco Vello.
Non á especulación.
O colectivo mostra como quedará a zona con estas infografías.
Vídeo da concentración
Carteleria que denunciaría que pasaría no barrio e que moitas persoas tildaron de mentiras e resulta que a día de hoxe estase a comprobar que todo o dito é ben certo.
Páxina web de facebook do colectivo Horta do Berbés https://www.facebook.com/hortadoberbes/
Vigo o día 19/02/2020
A Federación de ANPAS de Vigo contra o peche da EIM Santa Marta
A Federación Olívica de Asociacións de Nais e Pais de Alumnos de Vigo e Comarca (Foanpas) convocou para a tarde deste venres unha concentración contra o peche da escola infantil municipal Santa Marta, que será derrubada coas obras de urbanización do Barrio do Cura.
Así o confirmou en declaracións a Europa Press a presidenta da Federación, Iria Salvande, tras a reunión mantida na mañá deste mércores co concelleiro de Educación, Gorka Gómez, na que o edil presentou aos pais o proxecto proposto polo Goberno local.
Neste sentido, a presidenta de Foanpas lembrou que a proposta municipal pasa por trasladar as clases do Santa Marta ao CEIP Ramón e Cajal (coñecido como colexio ‘ Picacho’), que actualmente ten ocupadas 140 das súas 225 prazas totais.
Salvande comunicou que mentres se manteña o número de prazas e ábrase a matrícula desde os 0 anos, en Foanpas non van poñer «problemas» ao proxecto; aínda que apuntou que será o consello escolar do Ramón e Cajal o que entre este xoves e venres avalíe se a iniciativa «é viable ou non», algo que xa avanzou que prevén «que non salga adiante».
Así, a Xunta confirmou que é «inviable» trasladar aos nenos da escola infantil ao CEIP Ramón e Cajal, xa que esa medida supoñería incumprir as limitacións de aforo derivadas da pandemia, ademais dun «problema de adaptación do uso do comedor», atendendo ás actuais normas de seguridade.
A iso Salvande engadiu que a proposta municipal ademais de «reducir espazo», tamén mingua «a capacidade de crecer» dese centro educativo. «É un embude, condena á desaparición practicamente dese colexio, pois que haxa nenos que vaian á escola infantil non significa que despois vaian ao colexio», selou.
Nesta liña, Foanpas reclamou ao Concello de Vigo «un plan B» que só dependa do Goberno municipal e que non supoña «quitar prazas doutras escolas»; un marco no que convocou unha concentración para as 17,00 horas deste venres se non se chega a unha solución antes.
Posición municipal
Pola súa banda, nunha rolda de prensa este mércores, o alcalde, Abel Caballero, recalcou que o Goberno local quere «que a Xunta devolva a parte do colexio non utiliza» para instalar nela a escola infantil, a cal, dixo, entraría » holgadísimamente» xa que «hai unha inmensa superficie que non utiliza» e que só implicaría «reorganizar».
«Queremos que sexa permanente, o Goberno local a paga», reiterou o rexedor sobre a nova escola infantil, da que avanzou que xa están a trazar os planos. Segundo dixo, esta proposta foi «moi ben» acollida polos pais dos alumnos do Santa Marta, «porque ven que os seus nenos van estar a 50 metros de onde estaban e co mesmo profesorado».
Así, mantivo que o proxecto «é bo para todos: para os pais e os nenos; para o profesorado, porque segue no seu traballo practicamente á beira de onde estaba; para a zona, porque ten unha escola infantil; e para o Ramón e Cajal, porque lle prové de alumnos». «Só é malo para a Xunta porque cre que o que é bo para Vigo é malo para a Xunta», remachou.
Neste sentido, considerou que a posición da Administración autonómica respecto a este proxecto responde «a unha decisión política», a colación do que preguntou ao Goberno galego se vai seguir «na política anti-Vigo». «Que quere, que non haxa unha escola infantil na zona de Torrecedeira?», cuestionou.
Coruxo e A Calzoa
Publicado por en 14 diciembre, 2020
Os «Sons da Calzoa» tamén son as voces das súas xentes.Nuca nos conta cómo era a vida das/os nosas/os avóas/ós e bisavóas/ós.
Video vía Sons da Calzoa
A Calzoa foi testemuña silenciosa de tertulias sobre a reconstrucción do galeguismo nas que participaban destacados membros da literatura galega como Francisco Fernández del Riego, Xosé María Álvarez Blázquez, Celso Emilio Ferreiro e Álvaro Cunqueiro, entre outros.
🗨️Lembranzas que segue a narrarnos nuca.
Video vía Sons da Calzoa
Obxectivo Samil e Urbanización «A Foz»
Publicado por en 12 septiembre, 2020
Nacín no 82, pero teño memoria, dedícome no día a día para ter mais capacidade nela e a meter información nela xa que como me dixo unha profesora que tiven no colexio onde me deron educación, «Rocha culturizarse non mata enriquece!».
Vexo que na cidade onde resido pouca memoria teñen dá a historia recente dela, si, por desgraza é así, descoñecen moito a historia de Vigo, a culpa diso téñena as institucións tanto a educativa como a falta de iniciativa do goberno local de quenda.
Recordo de cando tiña 9 e 10 anos por eses anos 91 e 92 gobernaban Vigo dous alcaldes distintos Soto no 91 e no 92 Soto ambos do partido socialista, estes dous alcaldes facían algo excepcional, entregaban aos centros educativos uns pequenos libros coa historia da cidade, hoxe fun a ver eses pequenos libros e véndoos vexo que lle faltaba moitas paginas as cales serian fundamental que estivesen rexistradas nelas, falaban da praia de Samil, Foz e Calzoa de forma moi «turística» non falaban de forma concreta.
Logo nese periodo no 91 e 92 o FdV o xornal decano da prensa española sacou uns fasciciculos que posteriori serian dous tomos que falaban de Vigo.
Pois hoxe veño falar de dúas cousas, paseo da «Praia Samil e a urbanización «A Foz» ou como algúns a chaman de forma coloquial «A Fox» cosa que aí descoñezo o porque.
Samil
En 1967 énchese Samil, ao a altura da desembocadura do Lagares, pechándose cun muro o terreo onde anos despois faranse o campo de fútbol e as instalacións deportivas municipais. En 1968, coa presenza do alcalde Rafael J. Portanet e o ministro de Información e Turismo, Manuel Fraga Iribarne, inaugúrase o hotel Samil, con 4 estrelas de categoría.
Ese mesmo ano, Rafael Portanet ordenou a construción en Samil dun paseo, dous aparcamentos, restaurantes, vestiarios e unha zona axardinada, dentro dun plan de ordenación encargado ao arquitecto madrileño Emilio Garrido.
Este plan foi moi controvertido. Moitas xente rexeitábao, e mesmo, o 16 de outubro de 1970, un grupo de persoas influentes fixo público un manifesto no que chamaban a Vigo á defensa de Samil. «Basta contemplar a mole de cemento…para calcular as consecuencias tan dañosas como irreparables», dicían personaxes tan influentes como Valentín Paz-Andrade, os Álvarez Blázquez ou Eduardo Blanco Amor. Este manifesto animou a moitos vigueses anónimos a secundar a protesta que, como era de esperar entón, non impediu que os traballos seguisen o seu lento desenvolvemento. «Con isto pretendemos acabar coa anarquía que reina na zona de Samil, repleta de chabolas inmundas», foi a resposta de Portanet nun pleno municipal en xaneiro de 1970. En maio dese mesmo ano, Samil deixou de ser unha praia salvaxe cuxas dunas chegaban ata o interior da parroquia de San Paio de Navia, para converterse nunha praia urbana chea de cemento.
O alcalde Portanet estivo na alcaldía ata 1970. O seu sucesor, Antonio Ramilo, tamén seguiu adiante co proxecto. A única concesión que fixo foi a de retranquear o muro un metro cara ao interior. As obras finais do paseo de pedra terminaron en maio de 1972.
Durante os anos 80, sendo alcalde de Vigo Manuel Soto, tivo lugar a maior remodelación de todo a contorna da praia. Construíronse varios restaurantes, zonas de merenderos, lagos e piscinas, randeeiras e ata un tobogán acuático. Ampliouse a zona de aparcamento e Samil empezou a encherse de autobuses, que procedentes na súa gran maioría do veciño Portugal ou de localidades pontevedresas e ourensás do interior achegaban o areal vigués por centos de persoas que viñan gozar dun día de sol.
Desde a construción do paseo, a praia foi perdendo areal ano tras ano. Ese é o motivo polo que no goberno de Lois Castrillo propúxose a derriba do muro e todos os establecementos de lecer para rexenerar a praia e recuperar as dunas. A primeira idea de Castrillo, en 2001, era a de incluír no Plan Xeral a derriba ou retranqueo do muro.
Con todo, esta iniciativa non tivo moito calado. Catro anos despois, con Corina Porro na alcaldía, retomouse o tema. Mediante o Plan Xeral, propúxose eliminar o actual paseo e converter a avenida de Samil nun vial interno cun novo paseo. Cara ao interior construiríase outro vial de gran anchura para soportar o tráfico de vehículos.
Cando chega Abel Caballero á alcaldía apróbase o Plan Xeral, e dentro do mesmo pode apreciarse que hai varios ámbitos relacionados con este proxecto. A idea esencialmente é a mesma: eliminación do paseo e derriba dos establecementos hostaleiros e ampliación da praia recuperando as dunas.
Pero o proxecto ten un problema: as licenzas de varios establecementos hostaleiros. Isto fai que o proxecto en Samil sexa a longo prazo. O hotel Samil ten concesión ata 2016, o Jonathan ata o 29 de agosto de 2016, o Camaleón ata o 20 de decembro de 2019 e o Di San Remo ata o 20 de outubro de 2025.
No ano 2008 o concello e o goberno Español anunciaron que se iniciarían no 2009 o derrubamento do muro do paseo de Samil concretamente este anuncio foi o día 25 de xullo. A demolición era para recuperar as as dunas comezará pola zona máis próxima á praia de La Fuente.
O cronómetro para o fin do paseo de Samil activábase a súa conta atrás por aquel entón. A súa demolición comezaría a partir do 2009. O secretario xeral do Mar, Juan Carlos Martín Fragueiro, acompañado pola directora xeneral de Sostibilidade da Costa e do Mar, Alicia Paz, realizaron este anuncio o día 24 tras unha reunión co alcalde, Abel Caballero. “Unha vez que estea rematado o estudo técnico gustaríanos comezalo canto antes. Queremos que se empece a partir de 2009”, indicou naquel entón. Unha derruba coa que se pretendía iniciar a recuperación do sistema dunar do areal e oretranqueo da senda para que o ámbito volva á súa forma orixinaria.
As obras de demolición do paseo comezarían dende a praia de La Fuente e estenderíanse en varias fases polos preto de dous quilómetros de longo dos que presume o areal de Samil. O secretario xeral do Mar recordou naquel entón, non obstante, que a intervención requirirá de varios trámites previos como os estudos de impacto ambiental. “Hai unha débeda con esta cidade e esta actuación será un orgullo para os vigueses”, resaltou Juan Carlos Martín Fragueiro, naquel entón recordeille eu persoalmente a Juan Carlos que os devanditos informes levan estando nun caixón moitos anos, uns informes que realizou a universidade da cidade, medioambiente e un informe do senado.
As concesións de restaurantes e kioskos que hai ao longo do paseo actual non interferirán no desenvolvemento dos traballos de demolición asegurou Caballero como tamén asegurou que estes negocios non supoñerían un problema. “Na metade da praia xa non hai porque expiraron, e os que quedan están a punto de facelo”, así recordouno naquel entón. Por este motivo os técnicos decidiron comezar a derruba do paseo polo extremo que linda coa praia de La Fuente, ao ser a zona máis “limpa” e ter caducado xa a licenza do restaurante As Dornas, situado nese extremo do paseo. Recordar que do que dixo quedo resumido en facer un parque facendo así non cumprir coa súa palabra de derrubar o paseo, só cumpriu o que é o derrubamento das Dornas.
O rexedor local aseguraba que o Concello tiña a posibilidade de rescatar todas as concesións que aínda non expiraron. “As indemnizacións non serían moi cuantiosas dado que os prazos nos que caducan son moi reducidos”, argumentou Abel Caballero por aquel entón.
Do que argumentaba se quedo niso nun argumento vacio xa que volvía sacar a concurso para unha nova concesión para o JONATHANS de 30 anos, local que na actualidade está sometido a unha reforma e local que se prevé a súa inauguración a principios deste veran, tal como argumento o pasado ano 2014 que se viña un novo JONATHANS mostrando o proxecto para este local o cal poderán ver abaixo a súa presentación pública.
Con todo si que expira a licenza do antigo restaurante as Dornas e en marzo de 2014 comezan as obras para a súa derriba, co que no inicio da praia desde Alcabre recuperarase un anaco importante de xardíns.
O rexedor local recordou no 2008 que no Plan Xeral contemplaba oretranqueo tanto do paseo coma da avenida de Samil. Unha intervención coa que se pretendía -tal e como se recollía no proxecto da Dirección Xeral de Costas- que o ancho do areal alcance ata os 100 metros.
O proxecto para recuperar o sistema dunar de Samil, que impulso o Goberno, levaría consigo a ampliación do ancho de praia en aproximadamente 65 metros dende o muro actual. Un plan que implicaría o traslado de todas as instalacións que se sitúan ao longo do paseo -restaurantes, piscinas, campos deportivos… -. Así e todo, estas non se pecharían ata que estean operativas noutras localizacións.
No bosquexo do proxecto reflectíase tamén a construción dun paseo de madeira para atravesar o areal. A avenida de Samil non só se afastaría da súa situación actual -entre 150 e 200 metros máis atrás-, senón que tamén pasaría a ser de sentido único de circulación. En canto ás zonas verdes da praia, prevíase que estas chegasen ata a estrada.
A recuperación de Samil a día de hoxe 12 de setembro non é de gran importancia para o goberno local actual de Caballero.
A Foz
Os apartamentos A Fox son un bloque de apartamentos construídos en 1966 por Rafael da Fouce e Gerardo Oliveirais, con Alberto Baltar Tojo como director de obra. Están situados en plena desembocadura do Lagares, case encima do mar. De feito, construíuse un muro sobre o que se apoian os alicerces para gañar espazo ao mar, e a piscina privada está xusto encima da liña de praia.
Para min constitúe un dos maiores atentados da cidade. A desembocadura do Lagares, hai anos, era un dos lugares máis belos de Vigo. Estaba rodeada dun amplo arboredo onde a xente se bañaba, pescaba ou contemplaban postas de Sol preciosas.
Nos anos sesenta, aos poucos, foise urbanizando o litoral vigués. Moitos piñeiros foron tallados e, onde antes había area agora hai cemento e formigón. Esta masiva urbanización sen respectar a contorna provocou, ademais, que as augas do Lagares contaminásense, impedindo gozar delas como outrora, houbo mobilizacións para parar o atentado que querían leva acabo.
Isto fíxose nos anos sesenta. Xa sabemos o pouco respecto e a falta de conciencia que había por entón por algúns. Pero é que hoxe en día, a finais de 2020, aínda non vin a ningún político que queira, non xa recuperar, senón mellorar o urbanismo da zona. Ningún do goberno e ningún da oposición. Non hai ningún plan para a zona.
Pero se que vexo asociacións, plataformas e organizacións ecoloxistas que levan anos denunciando o que esta pasando na zona, algúns e algunhas son netas das persoas que se opuxeron aos departamentos como tamén os que se opuxeron á urbanización da praia de Samil.
Os apartamentos A Fox están situados na Avenida de Canido, unha avenida moi transitada polos vigueses. Moitos a cruzan para dar paseos desde Samil ata Toralla ou o Vao, ou mesmo para facer deporte e atravesala correndo ou en bicicleta. Pois cada día, todos o valentes que queiran circular pola avenida polo lado da costa, ao chegar aos apartamentos A Fox, atópanse cunha beirarrúa minúscula sobre a que só cabe unha persoa.
Pero é que despois de pasar polos apartamentos xa non hai beirarrúa. Hai un aparcadoiro privado que case sempre está cheo de coches, e os cidadáns temos que circular pola estrada, co risco que iso conleva.
Pero é que despois de pasar polos apartamentos xa non hai beirarrúa. Hai un aparcadoiro privado que case sempre está cheo de coches, e os cidadáns temos que circular pola estrada, co risco que iso conleva.
As organizacións medio ambientais hoxe senten soas sen ningún apoio político para salvar unha zona que hoxe esta ferida de morte por e a culpa do amiguismo do poder de quenda.
———-
Bibliografía
. Vigopedia.
. Arquitectura Vigo.
. Blog de Arquitectura y Urbanismo de Vigo.
. Hemeroteca digital Faro de Vigo. El gran porvenir de Samil visto por Antonio Palacios
. Hemeroteca digital Faro de Vigo. Palacios y su gran proyecto balneario para Samil.
A historia da asociación veciñal de Teis, Vigo
Publicado por en 17 May, 2020
A Asociación Veciñal de Teis editou un documental no 2012 onde recollía a historia da entidade aos longo de 35 anos, desde a súa fundación en 1976. Este traballo, titulado ’35 anos ao servizo do barrio’, contou coa colaboración da Deputación provincial de Pontevedra e ten unha duración de 24 minutos. En total, editáronse mil exemplares que forón distribuídos de forma gratuíta entre a veciñanza.
A de Teis foi unha das primeiras asociacións legalizadas na cidade, nun momento en que xurdía o movemento veciñal nos barrios e parroquias para facerse eco das demandas dos cidadáns e para reclamar servizos porque consideraban en moitos casos que estaban esquecidos pola Administración. Antes diso, nos anos 70 Teis era coñecido pola loita antifranquista e tamén pola existencia de movementos nacionalistas.
OS ATROPELOS NO ORÍXEN
As orixes deste movemento social no barrio de Teis están nunha comisión de veciños creada na Travesía de Vigo (hoxe avenida de Anxo de Lema e Mariña) e que en xaneiro de 1976 denunciaba o elevado número de accidentes e atropelos que se estaban producindo nesta vía de acceso á cidade pola falta de sinalizacións e sobre todo semáforos.
Naquel momento anunciaron a súa intención de constituír unha asociación de veciños para combater a marxinación do barrio de Teis e reclamar servizos. Era un grupo de veinteañeros, aínda que moitos apoiados polos seus pais. O 5 de marzo de 1976 reúnense para constituír a asociación e o 22 de abril o gobernador civil da época remitíralle unha carta ao alcalde de barrio para notificar que se aprobaron os estatutos desta asociación. Con todo, este feito silenciouse durante un tempo para evitar o funcionamento da asociación, segundo relatan.
A partir de aí, a primeira mobilización importante produciuse en xullo de 1977 cando denunciaron os danos que lle ocasionaba a construción da AP-9 porque dividía o barrio e pagaban pouco polas expropiacións. Ao final lograron que se construísen dúas pontes na zona de Teis. Houbo moitas outras reivindicacións nos seus 35 anos de historia, desde a loita polo traslado dos depósito de Campsa, lograr investimentos para o saneamento do barrio, a construción dun novo centro de saúde, a mellora do transporte urbano, a recuperación do litoral ou a oposición ao porto deportivo da Lagoa, entre outras moitas.
A documental conta con numerosas fotografías do barrio, moitas delas antigas e tamén dos anos recentes, e recolle os testemuños de fundadores e de expresidentes da asociación de veciños, que contaron a súa experiencia persoal e como foi a evolución do barrio de Teis nestes anos. De fondo, música folk para acompañar o relato.
Hoxe dita asosación veciñal ten 43 lucindo unha saúde impecable sendo sempre combativa.
Aquí abaixo poden gozar do documental
Vulcano na década dos 2010
Publicado por en 3 julio, 2019
Tal como fíxose vaise, pero iso si as instalacións quedarán, abandonadas mentres se especulan con elas tal como é o ADN da cidade de Vigo no eido co patrimonio industrial.
E o persoal que aínda traballaba nel? pois nestes meses saberase que será del, aínda hoxe e un gran dilema.
Historia
O estaleiro foi fundado no ano 1919 por Enrique Lorenzo Docampo e o enxeñeiro belga Ludovico Morlon no barrio de Teis, na cidade de Vigo.
No ano 2011 debido a diversos problemas económicos provocados pola quebra da súa filial Juliana, empresa situada na cidade de Xixón, e á cancelación de dous contratos, o estaleiro vese obrigado a presentar voluntariamente un concurso de acredores. Saíndo do mesmo no ano 2012, o que permite ao estaleiro volver ao mercado de construción de buques.
No verán de 2015 a empresa diversifica a súa actividade adxudicándose os contratos para a construción dunha rampla Ro-Ro no Porto de Vigo, a cal está destinada ao acceso da carga rodante aos buques que cobren os roteiros de transporte da Autoestrada do mar entre Vigo e Nantes/Saint Nazaire (Francia). E tamén a instalación dun xerador a gas natural no ferry Abel Matutes da naviera Baleària, sendo o primeiro estaleiro español que realiza unha obra desas características nun buque.
En 2016 a empresa volveu correr serio perigo de peche ante a falta de actividade e ao quedar fóra da licitación para a construción das dovelas das obras de ampliación da ponte de Rande, finalmente en setembro dese mesmo ano o estaleiro esquivou a liquidación grazas á venda dun ferry a medio construír á naviera Trasmediterránea, que naquela época pertencía ao grupo empresarial Acciona. A construción do buque foi iniciada polos desaparecidos Estaleiros de Sevilla e o casco inacabado do mesmo trasladouse a Vigo no ano 2013, unha vez o estaleiro sevillano entrou en proceso de liquidación. En abril do ano 2017 e tras varios meses de negociación entre as partes implicadas, asinouse o contrato definitivo para a construción do ferry, a operación foi financiada polo Banco Santander, entidade propietaria do buque tras o peche do estaleiro sevillano.
En marzo de 2018 a empresa inicia unha colaboración co estaleiro West Sea Estaleiros Navais, situado na localidade de Viana do Castelo, os traballos realizados por Factorías Vulcano para o estaleiro luso foi a fabricación de bloques metálicos para un cruceiro fluvial construído na instalacións do estaleiro portugués.
No 2019 acabouse a viaxe. Factorías Vulcano acaba de poñer fin a cen anos de azarosa traxectoria coa solicitude de liquidación voluntaria no Xulgado do Mercantil 3, con sede en Vigo. O seu último e único pedido no 2019, o Villa de Teror, que partiu con destino Motril (Granada).
Nas dúas últimas décadas, protagonizou tres soados procesos concursais tal como citei que derivaron en máis de 200 millóns de euros en quitas. Pola quebra da súa exfilial Factorías Juliana foi condenada en firme polo Tribunal Supremo a unha multa de 25 millóns de euros; tras a aplicación de quítaa, a sanción rebaixouse a cinco millóns.
Fotos dos períodos 1908/1955
Cando un barrio de Vigo fixo posible o primeiro peche dunha sala de xogos preto dun instituto
Publicado por en 21 marzo, 2019
A edición local de La Voz de Galicia do 20 de marzo de 1999 recolle o primeiro peche dunha sala de xogos próxima a un centro escolar grazas á presión veciñal. O local estaba na rúa Torrecedeira e as denuncias foron decisivas. O establecemento recibiu a orde de suspensión de actividades recreativas e de xogo por carecer de licenza. «Se se aplicase a normativa vixente para a instalación de novas salas de xogos aos locais dedicados a esta actividade abertos actualmente en Vigo a metade deles terían que pechar. O regulamento da Consellería de Xustiza, publicado no BOE do 3 de abril de 1998, especifica que en ningún caso autorizarase a apertura dun salón a unha distancia inferior a 150 metros dun centro escolar. Coa lei na man, pais de alumnos e veciños do Instituto Politécnico han conseguido clausurar un local próximo. As denuncias máis frecuentes son o ambiente enrarecido e o temor a que os menores se afeccionen ao xogo», conta.
Quizais os barrios de Vigo terían que volver outra vez á rúa para pechar as casas de apostas que proliferan nos barrios obreiros da cidade.
Desde que en 2011 autorizouse o xogo online, o gasto en xogos e apostas na internet e o número de usuarios non deixou de crecer. Segundo a Dirección Xeral de Ordenación do Xogo, entre 2012 e 2017, o gasto en apostas multiplicouse por 5, pasando de 1.380 a 7.538 millóns de euros. Tamén o número de páxinas de xogo online aumentou en pouco tempo, do mesmo xeito que os salóns de xogo.
Con respecto á publicidade, segundo datos da consultora Infoadex, en 2017 emitíronse 69.739 anuncios en televisión e rexistráronse máis de 2 millóns e medio de impresións publicitarias na internet sobre casas de apostas e casinos online. En 2018, esta cifra aumentou a 137.285 anuncios no caso da televisión e a máis de 14 millóns no caso das impresións publicitarias na internet.
Para OCU, o bombardeo de publicidade de apostas deportivas e xogos de azar ao que estamos sometidos fai que os consumidores en xeral e os máis vulnerables en particular (novos e persoas con adicción ao xogo ou outras adiccións), estean especialmente desprotexidos.
OCU cre ademais que a combinación da publicidade (presente de maneira masiva en todos os soportes, incluíndo plataformas moi utilizadas polos adolescentes, como Youtube ou webs deportivas) e de que os mozos teñan a posibilidade de xogar ao seu alcance, fan que estes sentan máis atraídos cara ao xogo, algo especialmente perigoso entre os menores, xa que iniciarse pronto nas apostas aumenta o risco de desenvolver este tipo de adicción.
A Organización de Consumidores e Usuarios xa denunciou a facilidade de acceso dos menores aos locais de xogos e apostas o pasado mes de decembro, cando realizou un estudo no que dous adolescentes (un deles menor de idade) visitaron 36 locais de seis cidades españolas e comprobaron que os menores puideron acceder sen ningún impedimento a 15 deles e mesmo puideron apostar en seis.
OCU critica ademais a participación de personaxes famosos e ídolos deportivos neste tipo de publicidade e solicítalles que abandonen esta actividade, polo ben da sociedade e especialmente, dos mozos. Pero non só eles, tamén os propios clubs de fútbol son patrocinados por estas casas de apostas, como ocorre no caso do Real Madrid e Codere. Por iso, a Organización xa se puxo en contacto coa liga, a Federación Española de Fútbol e os clubs deportivos de fútbol de primeira división para trasladarlles as súas peticións.
Animas del Romeu San Andrés de Comesaña o monumento pouco recoñecido por Vigo
Publicado por en 22 octubre, 2018
Cando te pos a camiñar por Vigo hai sempre algo no que te detés e quédaste sorprendido, así pasome non fai moito na zona de San Andrés de Comesaña mentres ía dirección Coruxo trás o paso da PO-552, a uns metros tras pasar a PO-552 saquei do meu peto o smarphone e desbloqueino e dirixinme á aplicación da cámara de fotos e fixen varias fotografías entre elas esta que aquí na cabeceira deste post, logo de facer varias fotografías anote na axenda buscar información.
Ao chegar ao meu domicilio empecei a buscar información en google sobre este monumento un tanto especial, monumento que ten dúas columnas xónicas pintadas de azul, na parte superior un crucifixo (actualmente roto) baixo o crucifixo aparece un cadro coacaveira éas tibias un tanto tétrica, representación da morte. Seis figuras en forma de pirámide tendo na parte inferior as lapas do purgatorio, a imaxe central de maior tamaño representa un crego que a diferencia das demais figuras aparece vestido co hábito. Na parte superior do retablo aparece rodeado por un cordón unha inscrición co ano da feitura.
Empezo a googlear atá que chego a un blogue moi bo onde describe o que significa tal monumento, monumento un tanto agochado sen ningunha sinal que indique a súa existencia, dito monumento (retablo) data do século XIX.
Introdución
O peto de ánimas atópase na actualidade encaixado nun muro de peche dun xardín dunha casa particular. Ata hai uns anos atopábase desmontado e posteriormente o Concello de Vigo, procedeu a restauralo e colocalo no lugar que o podemos ver agora.
Podemos distinguir tres partes
1) A principal e o que é propiamente o peto de ánimas en si, vénnos dada pola representación da fachada dun templo clásico, co seu basamenta, as súas columnas de fustes lisos e capitais jónicos e unha cuberta orixinal que asemella a unha bóveda dobre. Todo iso pintado en cor grisaceo e na parte inferior podemos ler claramente en letras de cor negra, en dúas liñas «Animas de Romeu / San Andres de Comesaña». No interior (protexido por unha placa transparente de metacrilato), dentro dun arco que asemella un sogueado podemos ver cinco figuras e as chamas de purgatorio. A figura central é un monxe vestido de negro coas mans colocadas en posición de rezo( con chamas que saen do espazo entre o corpo e os brazos) , aos seus lados dúas figuras ás que se ve medio corpo pois o resto ocúltano as chamas e logo temos tres caras, dous delas máis grandes, que a última que está encima do conxunto. Posúe cor todo o conxunto. Abaixo e arriba, de tonalidade azulada e o resto, avermellado.Na parte superior do arco que posúe dita iconografía tratada con moita inxenuidade popular, e unida por un trazo,temos un óvalo tamén con aspecto de corda e dentro lemos en dúas lineas » Ano 1860 «, en negro e fondo avermellado- ocre.
2) A continuación, encima do conxunto xa mencionado, podemos ver unha forma rctnagular lixeiramente curva na parte alta e no seu interior a representación dun cranio de fronte e unhas mornas cruzadas no seu parte inferior. Posúe cor como a parte anterior. Exterior grisáceo e interior azulado – verdoso.
3) Remata o peto un belo Cristo crucificado, presentando os pés cravados cun cravo. A cruz imitando no traveseiro vertical a madeira e na parte alta ten o tradicional letreiro coa inscrición INRI en vermello.
Non conserva o peto para as esmolas como é habitual nestes monumentos relixiosos.
Na parte superior esquerda, ten un farol (moderno) cunha vela no seu interior.
Segundo conta a lenda, neste lugar púxose este peto de ánimas en recordo dun peregrino, que camiño a Santiago de Compostela, parou a descansar aquí e morreu.
O fin destes monumetos
A finalidade destes elementos populares é a de ofrecer ofrendas de todo tipo (flores, cera, patacas, millo, pan, aceite…), ás ánimas que non atopan descanso no Purgatorio, para que alcancen a felicidade no Ceo; unha vez liberadas intercederán por quen fixo a ofrenda, e daban diñeiro para que o cura administráseo e dixese misas polos defuntos.
Fotografías
Fonte vigoetnografico
Rubens Rocha 