ை Un teleobxetivo triste

Gustaríame que na cidade onde resido á cal a fago chamar Detroit Viguesa deixasen os fotoxornalistas traballar en condicións favorables as cales desen máis facilidades e menos trabas.

Ás veces cando saio de casa coa cámara de fotos síntome como se nas miñas mans me de ter un obxecto que captura momentos é todo menos iso senón unha arma a cal algúns riscan.

É unha sensación que realmente non lla desexo a ninguén, unha sensación que é coma se dentro da funda da cámara tiveses aí un bo cargamento de formigón pero esa sensación se incrementa cando desenfundas a cámara e lle sacas a tapa, séntome coma se fose un delito o que estou a facer.

Ás veces penso en abandonar a fotografía pero a fotografía dáme felicidade pero ultimamente xa non ma dá. Noto coma se o ollo do grande irmán me estivese a vixiar e a verdade que iso tarde ou cedo pasara coa entrada da lei de seguridade cidadá, pasarase de ser un sentimento a unha realidade.

Se que conto co apollo de grandes compañeiros como son Ilkerman Iker e Roberto Solano algún máis… dúas grandes persoas que me atopei cubrindo sucesos da cidade da Detroit Viguesa pero isto que digo é algo que me gustaría que o soubesen todos vostedes e agora xa o saben.

Estoume a pensar seriamente en meter no armario a cámara de fotos, a cámara que me facia sentir feliz, a cámara que me fixo coñecer moita xente, xente espectacular e incrible as cales lles dou as grazas por deixarme meter nas suas vidas.
Tan só sacaría a cámara para fotografar paisaxes e obxectos ou cousas.

Aínda non é definitivo pero estoumo a pensar. Tamén vexo como que o meu traballo non é valorado por unha parte das persoas ás cales eu considero compañeiros pero non sei se eu para eles o serei pero é a crua realidade e iso faime doer moi moito cando antes si o era si que o valoraban.

Rubens Rocha [@IlCanallaRubens / @ICRPhotographer]

#FotoXornalismo #VigoVerdade #ICRPhotographer