Arxentina récord insólito, 45000 piquetes en 9 anos

 

O 2017 foi outro ano conflitivo. Aínda que a cantidade de piquetes caeu 19% respecto de 2016, o número de protestas rueiras mantense por encima das 5.000 ao ano.

Segundo o informe anual do consultora Diagnóstico Político (DP), en decembro pasado houbo 495 bloques de tránsito, sendo o terceiro mes máis conflitivo do ano detrás de marzo (518) e novembro (547). «En 2017 observouse unha evolución oscilante en materia de cortes, con tendencia en ascenso cara ao fin de ano», destacou o reporte estatístico.

Aínda que 2017 foi o ano con menos piquetes desde 2011, en total contabilizáronse 5.221 cortes, contra 6.491 do ano anterior. O 2014 mantense como o período récord desde 2009, con 6.805 bloqueos anuais. No últimos nove anos houbo rexistráronse 44.797 piquetes na Arxentina.

«Non obstante a significativa baixa observada, 2017 foi o quinto ano consecutivo no que se rexistraron máis de 5.000 piquetes a nivel nacional. Por iso pode dicirse que a antidemocrática cultura do piquete segue gozando de boa saúde en Arxentina», remarcou a análise do politólogo Patricio Giusto.

«A xestión de Mauricio Macri, que xa leva dous anos na Presidencia contando gobernos aliados na Cidade e na Provincia de Buenos Aires, aínda non logrou resolver este grave problema», agregou o traballo da consultora.

• Ránking provincial

A provincia de Buenos Aires volveu liderar o ránking anual con máis cantidade de cortes (1.146), aínda que finalizou cunha leve baixa de 4% respecto de 2016. En segundo lugar tamén volveu situarse a Cidade (849), cun forte aumento de 32% respecto ao ano anterior. «A Capital foi o único distrito do país onde os piquetes aumentaron, aínda que cabe destacar que case o 80% das protestas non estiveron dirixidas contra o Goberno porteño», aclarou o informe de DP.

Só os distritos de Provincia e Capital concentraron o 38% dos piquetes a nivel nacional. Durante 2017 rexistráronse 3 cortes por día en territorio bonaerense e 2 nas rúas porteñas.

A listaxe de provincias conflitivas segue con Santa Fe (328), Neuquén (327) e Santa Cruz (322), as tres repetindo as posicións de 2016. Máis atrás situáronse Río Negro (218, mantivo o 6° posto), Misións (193, subiu do 8° ao 7° lugar), Entre Ríos (190, caeu unha posición) e Jujuy (189, tamén caeu un lugar). A provincia menos conflitiva volveu ser San Luís (16), seguida de preto por Santiago do Estero (22) e San Juan (32). O terruño dos Rodríguez Saá «mantense como a provincia que menos piquetes contabilizou desde 2009 á data», recalcou.

• Sectores protestantes

Os traballadores estatais volveron liderar a táboa de protagonistas dos piquetes, con 1.145, seguidos polas organizacións sociais, con 1.036. Os veciños autoconvocados mantivéronse no terceiro lugar (789), aínda que cunha baixa de 28% na cantidade de cortes fronte a 2016. «Isto explícase, basicamente, pola abrupta caída de piquetes por cortes de luz, sobre todo na Capital e o conurbano bonaerense», explicou Diagnóstico.

A pesar de que non houbo grandes cambios nesta táboa respecto do ano pasado, unha das «grandes sorpresas» foron as forzas político-partidarias, que con 675 bloqueos rubiron do sexto ao cuarto lugar, case duplicando as súas protestas de 2016. «É un claro indicador da crecente politización que tivo a protesta social durante 2017», salientou o estudo. A lista de actores continúa cos traballadores privados (638), desocupados e cesanteados (597) e outros protagonistas, como aborígenes, ruralistas, ambientalistas, estudantes e xubilados, con 341 interrupcións de tránsito.

 

 

Hebe de Bonafini: «Espero que caia a pedazos o Goberno, non que se vaia, o quero ver caído»

Hebe de Bonafini volveu arremeter contra o goberno de Mauricio Macri, na primeira rolda dos xoves do ano en Praza de Maio.

A titular de Nais estivo acompañada, entre outros, polo intendente de Enseada, Mario Secco, investigado pola xustiza tras irromper violentamente na Lexislatura bonaerense.

Mario Secco, o cuestionado intendente de Enseada, acompañou a Hebe de Bonafini.

«Espero que caia a pedazos o Goberno, non que se vaia, quéroo ver caído», advertiu Bonafini.

«Escoitar a Macri mentir e dicir que os nosos fillos e netos non teñen que pagar a débeda deume noxo», agregou, e definiu como » cínico» ao presidente.

«Macri é un cínico que lle fai crer á xente que as cousas que di son verdade». » Cínico é unha persoa que mente con total descaro, impudicia e está sempre mentindo. Cunha cara que ninguén pode crer, isto vai por conta miña, porque a cara que pon tamén ten que ver. Macri é exactamente iso, un cínico que lle fai crer á xente que as cousas que di son verdade», sostivo.

«Eu non quero que Macri se vaia, quero que caia a pedazos. Que o vexamos caído así a xente dáse conta a quen votou», continuou Hebe, á vez que denunciou un «acordo entre o Goberno e os militares». «Sabiamos que os ían a soltar a todos», resaltou.

A titular de Nais de Praza de Maio referiuse doutra banda a unha posible reunión entre Macri e Hugo Moyano, á que condenou. » Moyano é un traidor, máis traidor que nunca. Moyano tamén se vai a caer a pedazos, como se vai a caer Macri», aseverou. «Temos algo que eles non: historia. Ninguén se esqueceu de Perón e Evita e ninguén se vai a esquecer de Néstor e Cristina. Esa historia é a base de saír á rúa, encher as prazas. De estar permanente convocados detrás dun proxecto nacional e popular que nos pertence, porque a Patria é nosa», completou Hebe.

A figura do «PRECEPTOR» nas escolas e universidades

 

Sobre esta materia escribin moito no meu facebook persoal, exisindo que dita figura se poña nos centros educativos de primaria, secundaria e universitarios a nivel nacional. Nunca cheguei a escribir no meu blogue sobre dita figura, o cal era unha materia pendente para a min e bueno hoxe decidinme facelo e a quitarme dita materia, e todo grazas ao programa de laSexta chamado «la sexta noche» concretamente grazas a un dos seus tertulianos no debate do bulling escolar a Antonio Maestre que falou dun profesor especializado en solucionar conflictos dos alumnos e alumnas nos centrso e me viu a cabeza a figura do «PRECEPTOR» culla levo moito tempo tendo en alta estima e valoración.

Pois iso hoxe véñolles falar dunha das figuras que algunhas persoas descoñecen a súa existencia, esa é a do «PRECEPTOR«, persoa que se dedica fundamentalmente a tratar condutas negativas dos alumnos e alumnas dos centro educativos de primaria, secundaria… pero tamén dita figura atópase no ámbito educativo da universidade.

Pode tamén dicirse que dita figura educativa recorrían a ela a clase adiñeirada que a contrataban para orientar e instruír a algún dos seus fillos. Así por exemplo pode citarse que François Fénelon (1651-1715) foi preceptor do duque de Borgoña (o neto do rei Luís XIV).

 

Significado de PRECEPTOR no ambito educativo

Preceptor é un termo que, a nivel xeral, utilízase para nomear ao individuo que se dedica a ensinar algo. Na antigüidade, informa o dicionario da Real Academia Española (RAE), o preceptor focalizábase na gramática do latín.

Orixes

Na Idade Media tamén nos atopamos coa existencia de preceptores. Uns dos máis habituais eran os que se achaban formando parte de ordes relixiosas, concretamente como figuras fundamentais para o mantemento dos principios e normas das mesmas. Así, por exemplo, a Orde do Amorne tivo aos seus preceptores, que se encargaban basicamente non só de apoiar á Igrexa nos ámbitos que podían senón tamén de «guiar» aos seus irmáns para que non desfallecieran e mantivesen sempre os alicerces desta orde militar cristiá.

Dato interesante

É interesante coñecer máis en detalle as funcións do preceptor en por exemplo a «Escola de Gramática» de Madrid, cando Juan López de Hoyos alí foi preceptor entre 1568 e 1583. « Neses días, o encargado ou preceptor do estudo era un bachiller ou un licenciado, acompañado ás veces por un repetidor que repasaba e tomaba aos alumnos as leccións impartidas por aquel. O contrato para «ler gramática nesta vila» (así se denominaba á impartición das clases) adoitaba comezar o 18 de outubro, día de San Lucas; as vacacións eran dun mes, desde o 16 de xullo ao 16 de agosto. Accedíase ao posto mediante oposición, pero cando escaseaban os opositores interesados, o Consexal adxudicábao directamente á persoa que consideraba idónea. Os preceptores obrigábanse a residir na vila e a non abandonala mentres durase o contrato. podéndose descontar do seu salario o correspondente aos días de ausencia. Desde mediados do século XVI estableceuse un réxime de inspeccións por comisarios municipais. Unha parte dos salarios do preceptor e do repetidor proviñan das arcas municipais e consistía dun salario anual en diñeiro e en especias. Xunto a este diñeiro achegado polo Consello, o preceptor percibía de cada un dos seus alumnos (fillos de cabaleiros e homes bos na súa maioría) unha cantidade mensual, aínda que tiña a obrigación expresa de non cobrar nada aos pobres.»

Na educación

Nalgúns países, noméase como preceptor á persoa que se encarga da vixilancia e do control dos estudantes nun centro educativo e normalmente é un ex alumno que guía ao alumnado actual do centro a opter conductas positivas tentando eliminar as conductas negativas. Neste sentido, o concepto é sinónimo de celador.

Por exemplo: «Ofrecéronme un traballo como preceptor na escola do meu barrio», «O preceptor retoume porque cheguei tarde a clases», «Por favor, entrégalle esta nota ao preceptor do teu curso»,»O perceptor dixome que humillar a unha compañeira non é o bo camiño».

Así, dita figura encárgase de orientarlles, acompañarlles, supervisarlles e conducirlles para que poidan actuar e realizar as súas funcións establecidas da mellor maneira posible.

En moitos casos, a tarefa do preceptor resulta informal xa que as súas tarefas e obrigacións non se atopan sistematizadas. Pode dicirse que o preceptor encárgase de garantir o bo comportamento dos alumnos dentro do horario escolar pero fóra de clases, é dicir, cando o profesor non se atopa presente.

Os preceptores, por tanto, coidan e controlan aos estudantes antes do ingreso do profesor ao salón, nos recreos ou tempos libres e nos actos. É frecuente que conten coa potestade de impoñer sancións aos alumnos se estes non os obedecen.

Un preceptor, por outra banda, desenvolve diversas tarefas administrativas que son imprescindibles no funcionamento da escola. Pode tomar asistencia, xestionar e autorizar certos permisos ou canalizar reclamos dos estudantes ante as autoridades do establecemento.

O preceptor, en definitiva, é un titor dos alumnos e auxiliar dos docentes cuxo traballo permite o desenvolvemento normal do proceso educativo.

En moitas universidades de Estados Unidos segue existindo a figura do preceptor, que se converteu nunha peza fundamental para o funcionamento diario das institucións. E é que aquel o que fai é asistir a profesores, xa sexan titulares ou auxiliares, para que poidan impartir as súas clases da mellor maneira posible, asesorándolles, apoiándolles en calquera actividade que lles sexa solicitada e mesmo levando a cabo traballos de investigación.

Nalgunhas desas universidades os preceptores son alumnos, fundamentalmente voluntarios e de cursos superiores. Con todo, noutras aqueles son profesores especializados nunha materia concreta que apoian o labor do docente en prol da aprendizaxe dos seus estudantes.

En Arxentina, o preceptor é un Auxiliar Docente nos institutos de ensino secundario e nas escolas de primaria.

O preceptor é membro do equipo docente da escola e, por tanto, participa nos procesos de construción, implementación e avaliación da proposta educativa das institucións segundo o seu nivel ou modalidade. É un integrante activo que achega unha mirada e unha intervención particular que, desde a súa especificidade, favorece o proceso se ensino e de aprendizaxe, promovendo e acompañando tanto a alumnos como a docentes na proposta educativa de cada institución.

É o referente máis próximo que teñen os alumnos dentro da institución, controla a asistencia, a conduta e o cumprimento das normas; e é a quen recorre primeiro os adolescentes cando se presenta algunha dificultade. A función do preceptor non se limita só a cumprir con tarefas administrativas. O preceptor realiza o contacto cotián co alumno e é unha peza crave dentro da institución.

Antigamente chamáballo Celador e asociáballo ao modelo prusiano de organización escolar, de vixiar e castigar.

Son funcións do preceptor:

– Coidado e seguimento dos alumnos, procurando a súa integración grupal, interesándose polos problemas que teñan os mesmos e orientándoos na procura de solucións.
– Colaborar co profesor do curso no acompañamento e formación integral dos alumnos.
– Colaborar cos profesores a fin de facilitar un mellor desenvolvemento das clases e da actividade pedagóxica (entrega do grupo, condiciones da aula, entrega de materiais).
– Permanecer cos alumnos ao seu cargo, mantendo a orde ata entregar a clase ao profesor respectivo. Comunicar de inmediato ao seu Superior a ausencia do docente correspondente, para os efectos de tomar as medidas necesarias.
– Atender aos alumnos, en caso de ausencia do profesor, organizando propostas previamente planificadas que permitan un mellor aproveitamento dese tempo.
– Cumprir e facer cumprir aos alumnos as pautas acordadas nos Acordos Institucionais de Convivencia.
– Fomentar o cumprimento das normas legais vixentes que regulan o funcionamento escolar (Réxime de avaliación, cualificación e promoción, asistencia, puntualidade, reincorporación, convivencia, etc.).
– Supervisar o ingreso e saída dos alumnos.
– Xerar accións tendientes a que o alumnado permaneza no establecemento durante o horario escolar, salvo casos contemplados na normativa escolar vixente.
– Tomar os recaudos necesarios para favorecer a asistencia e puntualidade dos alumnos.
– Comunicar ás autoridades escolares calquera situación de carácter grave que afecte os alumnos e/ou calquera circunstancia que requira de medidas especiais ou de prevención.
– Cumprir tarefas de organización e coidado dos alumnos durante actos escolares, saídas didácticas, etc.
– Cumprir tarefas de coidado dos alumnos durante os recreos en todos os espazos nos que os mesmos estean presentes.
– Fomentar e controlar o debido coidado das instalacións e bens da escola.
– Nos institutos de ensino terciario da Cidade Autónoma de Buenos Aires e nas Universidades da República

Arxentina en xeral denomínase bedel ao auxiliar docente que cumpre as mesmas funcións do preceptor ou do xefe de preceptores da secundaria.

PREGUNTA: Crees que seria preciso que esta figura estivera no ensino do país?

A MIÑA RESPOSTA: eu sen dubida algunha penso e creo e afirmo que “SI!”, si seria preciso, os mestres e as mestras terian un bo aliado para facer que as crianzas e adolescentes cara a madurez vaian por un bo camiño e sexan bos para o futuro.

Inseparables

Felipe un empresario adiñeirado que quedou tetrapléxico, debido a un accidente, está a buscar a un asistente terapéutico. Preséntanse varios moi cualificados, pero el decide tomar ao axudante do seu xardineiro, Tito que decidiu renunciar. Tito non reúne nin por preto as condicións requiridas para tal emprego, cousa que notan inmediatamente as persoas máis próximas a Felipe: Verónica e Ivonne a súa ama de chaves, pero Felipe mantén asine a súa decisión. Tito é a única persoa, en moito tempo, que non o trata con compaixón.

TÍTULO ORIGINAL: Inseparables | DIRECTOR: Marcos Carnevale
PAÍS: Argentina | AÑO: 2016  | DURACIÓN: 107 min.

REPARTO: Oscar Martínez, Rodrigo de la Serna, Carla Peterson, Alejandra Flechner, Malena Sánchez, Rita Pauls, Flavia Palmiero
GÉNERO: Comedia | Amistad. Remake

Ver aquí

 

Canto petroleo queda no mundo?

 

Os datos de reservas son incertos, o que sementa dúbidas no mercado petroleiro. Ademais, moitos países non publican datos de ‘stock’, o que impide medir oferta e demanda real.

En mans de quen están as reservas de petróleo do mundo? Esta é unha das preguntas crave do mercado do cru, xa que dela depende que o desafío de Estados Unidos á OPEP dos últimos anos poida manterse ou, pola contra, sexa un fenómeno pasaxeiro. Ademais, a opacidade dos datos de cru almacenado ou stock tamén inflúe sobre o prezo, xa que os analistas tratan de pescudar que parte da demanda é real (para o consumo) ou se garda para cando os prezos volvan subir, nese caso a alza tería as pernas moi curtas. Ademais, hai incerteza sobre a produción en certos escenarios bélicos, como Iraq ou Nixeria.

Aparentemente, Oriente Próximo -e en especial Arabia Saudita- teñen a tixola polo mango, xa que non só dispoñen baixo o subsolo da metade das reservas petroleiras globais, senón que tamén gozan dos custos de extracción máis baratos do mundo. Con todo, nos últimos anos, EEUU chegou a plantar cara ao rei do petróleo, grazas ao desenvolvemento do fracking, e algúns estudos apuntan que o «cara a cara» podería ir moito máis alá. Un informe da consultora norueguesa Rystad Energy, publicado a principios de xullo, sinala que a maior parte das bolsas de petróleo en Estados Unidos aínda están por descubrir e, se os seus prognósticos cúmprense, o país americano gozaría do primeiro posto en reservas de cru do mundo, con 264.000 millóns dos 2,1 billóns de barrís que supostamente compoñen as reservas globais.

Estados Unidos

Ademais, no caso de Estados Unidos, os datos que achega sobre os seus stocks de cru son tan abundantes que provocan confusión, xa que ofrecen diversos datos segundo o punto de almacenamento que ademais se publican semanalmente. A consecuencias deste tsunami de información é que os analistas moitas veces non atisban un dato crave que lles permita coñecer se a demanda real de cru evoluciona de forma favorable ou se mantén constrinxida, o que provoca fluctuaciones de prezos. Ademais, as instalacións estadounidenses están «case desbordándose» segundo advertiron analistas de Goldman Sachs, o que levou aos americanos para reabrir antigas fosas petrolíferas e utilizalas como método de almacenaxe. Ademais, a evolución do stock -actualmente, 4.643 millóns de barrís nos países da OCDE- é clave para saber cando vai volver a subir o prezo do petróleo e con que intensidade.

China

O xigante asiático, pola súa banda, está a sufrir unha continua desaceleración, aínda que conta con importantes fortalezas que lle deberían permitir chegar a bo porto. O maior problema que ofrecen os seus datos é que Pequín non fai públicos os seus niveis de almacenamento de petróleo, polo que os datos de importacións non bastan para coñecer o nivel de consumo real. Aínda que o ano pasado China aumentou o volume de comercio de petróleo con Rusia (comprándolle un 28% máis de cru que en 2014) e aumentou as súas importacións dos países do Golfo Pérsico, boa parte destes recursos destináronse ás reservas estratéxicas chinesas. En teoría, o país duplicou esta cifra ata o punto de que xa dispón do petróleo equivalente a un mes de importacións, pero os seus datos son moi pouco fiables, polo que distorsionan o mercado.

Rusia

Rusia é un dos máis expostos á caída do petróleo, xa que dúas terceiras partes das súas exportacións son enerxéticas, o que minguou substancialmente os seus ingresos fiscais. Ademais, o país viuse moi afectado polas sancións occidentais, que lle impediron manter os investimentos que necesita para renovar a capacidade produtiva dos seus pozos petrolíferos. Todo iso, segundo os analistas, debería provocar unha caída das exportacións de petróleo o próximo ano. Con todo, Rusia xa desafiou estas predicións en 2015, cando logrou o récord histórico de produción tras a caída da Unión Soviética, e podería volver superar os prognósticos. Con todo, o ministro de Enerxía, Alexander Novak, prevé que os sete anos ininterrompidos de crecemento do sector terminen este ano, cunha produción estancada nos niveis de 2015, acusando o esborralle dos investimentos. Con todo, ningunha das previsións é fiable: unha por que non conta con todos os datos campo por campo e a outra por ser unha fonte interesada.

Nixeria

Nixeria é o país máis danado polo esborralle dos prezos do petróleo. Ademais, a situación é desastrosa polo avance da guerrilla de Boko Haram, que logrou sabotear algúns campos de extracción de petróleo. Con todo, o seu impacto é incerto, segundo revelan os datos da Organización de Países Exportadores de Petróleo. No seu boletín mensual, o cártel publica as cifras de produción petroleira baseándose na información proporcionada polo goberno de cada país (fontes directas) e a información que se obtén da incidencia no mercado da produción petroleira (fontes indirectas). Durante os últimos meses, Nixeria arroxa unha continua diverxencia entre ambas as cifras que alcanzan diferenzas de ata 100.000 barrís ao día, o que impide coñecer o volume real de oferta no país.

Venezuela

Venezuela é outro destes países con enormes diverxencias, xa que Caracas trata de enmascarar os profundos problemas estruturais que sofre o país. Neste caso, o país caribeño informa dunha produción de 2,36 millóns de barrís ao día, aínda que a OPEP rebaixa as súas estimacións ata os 2,1 millóns de barrís ao día. A produción futura de Venezuela tamén é outra fonte de incerteza, xa que o país necesita constantes investimentos para manter a súa capacidade, e agora mesmo ten os mercados de crédito practicamente pechados. Ademais, algúns organismos, como a CIA, sinalan que o país é o primeiro do mundo en reservas baixo o subsolo, pero outros analistas sinalan que é moi difícil que o país explote o seu potencial.

Arabia Saudita

A política petroleira saudita deste último ano é o máis claro exemplo do gato de Schrödinger: Riad tan pronto se compromete a conxelar a produción como ameaza cun millón de barrís máis nun ano. Os analistas estiman que o país ten unha capacidade ociosa de ata 2 millóns de barrís ao día que podería poñer en circulación para forzar un novo esborralle dos prezos. Ademais, o príncipe herdeiro substituto, Mohamed bin Salmán, ameazou mesmo con duplicar a produción actual ata os 20 millóns de barrís ao día. Con todo, non está claro ata onde pode chegar Arabia Saudita nin ata onde está disposta a facelo.

Irán

Irán posúe as cuartas reservas mundiais de petróleo, segundo un informe do Real Instituto Elcano, pero o maior reto é cando e ata que nivel poderá elevar as súas exportacións. Tras o levantamento do embargo, o país logrou incrementar as súas exportacións en 770.000 barrís ao día, pero non está claro que parte desta subida débese a unha mellora da produción e cal ao stock que o país almacenaría ao longo de 2015. Windward chegou a cuantificar que a nación persa almacenaba 48,67 millóns de barrís no mar de fronte ao levantamento do embargo, ás que agora daría saída, polo que parte destas cifras non serían insustentables no tempo. Por outra banda, Teherán marcouse como obxectivo producir 2 millóns máis de barrís ao día máis en 2021.

Iraq

A situación xeopolítica de Iraq é a súa peor baza á hora de recompilar datos fiables acerca do seu stock de petróleo. A proximidade con Siria e o ascenso de poder do ISIS, que provocou que unha parte dos xacementos do norte do país atópense baixo control dos terroristas, son os dous grandes factores que impiden determinar a porcentaxe de pozos, de depósitos e de refinerías que controla Bagdad.

Rubens Rocha [@IlCanallaRubens]

Día da Bandeira Arxentina

O ‘Día da Bandeira conmemórase cada ano en Arxentina o 20 de xuño’. Esa data é feriado nacional e día festivo dedicado á bandeira arxentina e á conmemoración do seu creador, Manuel Belgrano, falecido nese día de 1820. A data foi decretada por lei 12.361 do 8 de xuño de 1938, con aprobación do Congreso, polo entón Presidente da Nación Arxentina, Roberto M. Ortiz.

A partir do ano 2011, por decreto nacional, devandito feriado é inamovible.

A bandeira foi creada o 27 de febreiro de 1812, durante a xesta pola Independencia das Provincias Unidas do Río da Prata.

A principal sede das conmemoracións do Día da Bandeira é o Monumento Histórico Nacional á Bandeira, en Rosario, provincia de Santa Fe, lugar no que a bandeira foi izada por primeira vez en dúas baterías de artillería, a cuna da bandeira, situadas en beiras opostas do río Paraná. A celebración consiste dunha reunión pública á que asisten o presidente e membros das forzas armadas, veteranos da guerra das Malvinas, as forzas policiais, e unha serie de organizacións civís.

Desde hai algúns anos, inclúese o desfile da bandeira máis longa do mundo, que é confeccionada en forma comunitaria pola poboación de Rosario.

En 1812, as tropas ás ordes de Manuel Belgrano comezaron a utilizar unha escarapela bicolor azul-celeste e branco (Cores adoptadas polas cintas e escarapelas distintivas utilizadas polos «chisperos» ou patriotas adherentes á revolución do 25 de maio de 1810). O mesmo Belgrano expresou nun informe oficial que non usaba o vermello «para evitar confusións», xa que os exércitos «realistas» (é dicir, os españois e os seus adictos) usaban esa cor. O 13 de febreiro de 1812 Belgrano propuxo ao goberno a adopción dunha escarapela nacional para os soldados e 10 días despois adoptouna logo de que o 18 de febreiro de 1812 a Xunta declarase abolida a escarapela vermella e recoñeceu a branca e celeste.

«Sendo preciso enarborar bandeira e non téndoa, mandeina facer branca e celeste conforme ás cores da escarapela nacional».
Manuel Belgrano.

As cores da escarapela, que logo foron os da bandeira, teñen outro antecedente: eran os que identificaban os membros da Sociedade Patriótica (grupo político e literario de civís e militares identificados con lase. A primeira escarapela, suponse, era branca, celeste e branca.

Preto de Macha, en Bolivia, atopáronse dúas bandeiras que se supón eran as que levou Belgrano ata o Alto Perú durante a súa campaña militar. Usouse a bandeira sen o sol no centro. Logo de 1985 o Congreso promulgou unha lei polo cal todas as bandeiras teñen que ter o sol de maio, mediante esta lei calquera particular ou empresa privada pode acceder a unha bandeira co sol, deixando de ser así só dos organismos estatais.

Rubens Rocha

25 de Maio, Dia da Patria Arxentina

A Revolución de Maio de 1810

O 25 de maio é lembrado como unha data patria en Arxentina, con carácter de feriado nacional inamovible, polo que se celebra exactamente o 25 de cada ano, independentemente do día da semana en que caia. E aínda que é unha data bastante importante para eles, probablemente moitos de vostedes non saiban que se conmemora:

A Revolución de Maio, óleo de Francisco Fortuny

Chámase Revolución de Maio á serie de acontecementos revolucionarios ocorridos en maio de 1810 na cidade de Buenos Aires, capital do Virreinato do Río da Prata, dependente do rei de España. Esta tivo como consecuencia a renuncia (forzada) do vicerrei Baltasar Hidalgo de Cisneros e a súa substitución pola Primeira Xunta de Goberno que, aínda que gobernaba nominalmente en nome do rei de España -Fernando VII-, non recoñecía a autoridade do Consello de Regencia de España.

Así, a Revolución de Maio iniciou o proceso de xurdimento do Estado Arxentino, sen unha proclamación de independencia formal. Fernando VII fora deposto polas Abdicacións de Bayona e o seu lugar fora ocupado polo francés José Bonaparte, e a aparente lealdade cara a el é considerada na actualidade como unha mera manobra política, que ocultaba as intencións independentistas dos revolucionarios.

O Cabildo Abierto, por Pedro Subercaseaux

A declaración de independencia de Arxentina tivo lugar posteriormente, o 9 de xullo de 1816.¿Cales foron as causas externas? Dise que os ideais revolucionarios estranxeiros, pois aínda que a difusión das devanditas ideas estaba moi restrinxida nos territorios españois, igualmente difundíanse en forma clandestina. A declaración de Independencia dos Estados Unidos en 1776  e os ideais da Revolución francesa de 1789 serviron como exemplo para os criollos: fixéronlles crer que unha revolución e independencia en Hispanoamérica era posible e que era correcto defender os dereitos de propiedade e liberdade. Ademais, a coroación en España de José Bonaparte sementou dúbidas sobre a lexitimidade da autoridade virreinal.

Sexa como sexa, durante a mañá dese 25 de maio, unha gran multitude comezou a reunirse na Praza Maior, liderados por Domingo French e Antonio Beruti. Reclamábase, entre outras cousas, a renuncia definitiva do vicerrei e a formación dunha xunta de goberno. A xente comezou a axitarse, reclamando con entusiasmo, e a multitude parecía aumentar e enfurecerse. O Cabildo reuniuse e reclamou que a axitación popular fose reprimida pola forza, pero non tiveron éxito. Pronto chegou á sala capitular a renuncia de Cisneros, e tras iso, a composición da Primeira Xunta, que xurdiu dun escrito presentado por French e Beruti e apoiado por un gran número de firmas.

A Primeira Xunta. Óleo de Julio Vila e Prades

A Primeira Xunta, oficialmente a Xunta Provisional Gubernativa das Provincias do Río da Prata a nome do Señor Don Fernando VII, estaba encabezada polo Cnel. Cornelio Saavedra. Os grupos que apoiaron ou levaron adiante a revolución non eran completamente homoxéneos nos seus propósitos… Algúns aspiraban a realizar unha profunda reforma política, económica e social, mentres que outros só pretendían unha renovación de cargos: desprazar aos españois do exercicio exclusivo do poder, pero herdando os seus privilexios e atribucións. Estes grupos traballaron xuntos para o fin común de expulsar a Cisneros do poder, pero ao conformarse a Primeira Xunta comezaron a manifestar as súas diferenzas internas.

As consecuencias desta revolución foron diversas, pero en parte condénsanse na idea de que, en ausencia das autoridades lexítimas, o pobo tiña dereito a designar aos seus propios gobernantes. Así, de maneira lenta e progresiva, Arxentina achegábase aos poucos ao sistema republicano como forma de goberno.

Rubens Rocha

BBVA creceu 15 por cento en América Latina durante 2015

No que corresponde a América do Sur, a rexión reportou ganancias acumuladas en 2015 por 905 millóns de euros, un 8,7% superior ao comparado co peche de 2014.

O Grupo BBVA gañou 2.642 millóns de euros en 2015, cifra lixeiramente superior á do ano anterior (0,9%). O crecemento do beneficio atribuído sen o efecto das divisas alcanzou o 4,4%. Ao excluír o resultado das operacións corporativas pechadas en 2015, o beneficio atribuído ascendeu a 3.752 millóns de euros, un 43,3% máis que en 2014.

“BBVA demostrou durante 2015 unha enorme capacidade para xerar resultados nunha contorna complexa, á vez que avanzou de forma decidida na súa transformación”, sinalou Francisco González, presidente de BBVA. “Encaramos 2016 con optimismo”, engadiu.

BBVA demostrou a súa capacidade para xerar ingresos récord en contornas de tipos de interese historicamente baixos en divisas como o euro ou o dólar. A mellora do custo de risco que, a peche de decembro situábase en 1,06%, e a redución de saneamentos crediticios e inmobiliarios en España, foron outros elementos crave na positiva evolución da conta.

Ao excluír as operacións corporativas pechadas en 2015, o beneficio atribuído de operacións continuadas de BBVA ascendeu a 3.752 millóns de euros, un 43,3% máis que en 2014.

As operacións corporativas rexistradas en 2015 inclúen: a venda da participación total do Grupo en CIFH e do 6,34% en CNCB, o badwill xerado pola incorporación de Catalunya Banc e o efecto (tras o peche da compra dun 14,89% adicional en Garanti) da posta a valor razoable da participación inicial do 25,01% que BBVA xa posuía neste banco turco.

Por último, o beneficio atribuído do Grupo BBVA ascendeu a 2.642 millóns de euros en 2015, un 0,9% interanual máis.

Polo que respecta á actividade do banco, o crédito bruto á clientela incrementouse nun 18,1%, ata alcanzar os 432.855 millóns de euros, con aumentos en todas as xeografías.

En España, este incremento explícase pola incorporación dos saldos de Catalunya Banc, xa que, excluíndo este efecto, o crédito bruto no ano permaneceu plano. Os depósitos da clientela creceron a niveis algo superiores (21,9%) ata alcanzar os 403.069 millóns de euros.

TRANSFORMACIÓN DO BANCO

“A transformación de BBVA está a ter un profundo impacto na experiencia de cliente e o noso obxectivo é ser o mellor banco para os nosos clientes en todas as xeografías”, comentou Carlos Torres Vila, conselleiro delegado.

A banca dixital é unha panca para alcanzar o liderado en satisfacción de clientes en todas as xeografías. O banco mantén posicións de liderado en países como España, México, Colombia, Arxentina e Venezuela, de acordo cos estándares establecidos polo indicador de satisfacción Net Promoter Score (NPS).

Doutra banda, as vendas a través de canles dixitais van en aumento. A peche de ano, un 19,2% dos novos créditos ao consumo en España contratáronse por canles dixitais. En México esta porcentaxe ascendeu a 29,6%.

En 2015, BBVA ampliou significativamente a base de clientes que se relaciona co banco a través de canles dixitais. Cos datos dispoñibles, a peche de ano, a cifra ascendía a 14,8 millóns, un 19% superior aos niveis de peche de 2014. Destes, 8,5 millóns de clientes interactuaron principalmente a través do móbil, un 45% superior á cifra de hai un ano.

O proceso de transformación acelerouse en 2015 grazas á nova estrutura anunciada en maio, que veu acompañada de novas prioridades estratéxicas. Ao mesmo tempo, o Grupo BBVA seguiu lanzando produtos ao mercado e continuou incorporando novos negocios dixitais. O fito máis recente foi a adquisición do 29,5% do banco móbil británico Atom, o pasado mes de novembro.

RESULTADOS AMÉRICA DO SUR

Esta rexión –sen Venezuela- continuou presentando taxas de crecemento de actividade por encima do 15%, tanto en créditos como en depósitos. O beneficio atribuído acumulado ascendeu en 2015 a 905 millóns de euros (8,7% ao comparalo co peche de 2014). Con Venezuela, o resultado foi o mesmo, 905 millóns de euros.

Rubens Rocha

ை Dúas economías que resaltan debilidade do control de capital

Arxentina elimina as restricións, mentres Venezuela afúndese máis.

Durante os últimos anos, as dúas grandes economías “de alto rendemento” do continente, Arxentina e Venezuela, implementaron controis de capital. Tal como utilízase aquí, o termo “de alto rendemento” é un eufemismo utilizado polos inversionistas para describir un país cuxos activos puidesen comercializar a curto prazo, pero no cal non investirían diñeiro de forma permanente.

Pero Mauricio Macri, favorable ao mercado, gañou as eleccións presidenciais de Arxentina a finais do ano pasado e rapidamente deuse á tarefa de desmantelar os controis de cambio de divisas e os impostos á exportación (tanto en produtos agrícolas como industriais) da súa predecesora.

Tamén está a aumentar as tarifas de servizos públicos para reducir un déficit orzamentario masivo, arranxando as manipuladas estatísticas da nación, permitíndolle ao Fondo Monetario Internacional renovar as auditorías do país e reiniciando as negociacións cos acredores internacionais.

Como resultado, espérase que se controle a desmedida inflación dos últimos anos, redúzase ao 25 por cento este ano desde unha cifra do 27 por cento o ano pasado e logo gradualmente diminúase ata alcanzar unha cifra dun só díxito en 2019; e todo iso a pesar da forte desvalorización do peso, o cal perdeu máis dun 25 por cento desde que se levantaron os controis de cambio de divisas.

Mentres tanto, novamente o crecemento está a recuperarse lentamente, sobre todo conforme as exportacións recupéranse coa axuda da debilitada moeda. O Goberno espera un pequeno aumento do produto interno bruto este ano de aproximadamente un 0.5 por cento.

Os analistas privados pensan que é máis probable que ocorra un estancamento ou unha lixeira diminución. Pero a situación a mediano prazo parece moito máis optimista conforme regresa ao país o capital estranxeiro (tanto o investimento directo como os fluxos de carteira), mentres que as empresas nacionais comezan a investir novamente.

Isto contrasta con Venezuela, a cal mantén un confuso sistema de taxas de cambio por niveis e está a limitar as vendas de dólares e as importacións do sector privado. O FMI prognostica que a inflación chegará a un 720 por cento este ano, mentres que a economía contraerase un 8 por cento sobre o 10 por cento que se contraeu en 2015. A escaseza de artigos, desde papel hixiénico ata medicamentos, é cada vez máis xeneralizada e as tensións sociais van en aumento. Para ser xustos, os controis de capital neste caso son tanto un síntoma das erróneas políticas económicas do país como unha causa directa dos seus problemas. E Venezuela depende moito máis do petróleo que Arxentina, aínda que esta última tamén exporta produtos básicos, como a soya e os cereais, os cales sufriron a diminución da demanda chinesa.

UN POLÍTICA QUE DEPENDE DE COMO SE APLIQUE

Cando os controis de capital aplíquense cunha xustificación clara e por un tempo limitado poden ter unha función válida.

Pero onde se utilizan como unha política para evitar corrixir os desequilibrios económicos subxacentes, polo xeral son unha terrible idea.

Tanto en Venezuela como en Arxentina antes de Macri, utilizáronse para tratar de ancorar a inflación e evitar a fuga de capitais.

Non lograron ningún deses dous obxectivos, pero si sufocaron a entrada de capital estranxeiro e socavaron o sector privado e, por tanto, a actividade económica.

Rubens Rocha

ை Cume de Mercosur, con forte tinguidura política

Foto hoyvenezuela.info

Arxentina e Venezuela entraron en disputa por acusacións de Mauricio Macri sobre os presos de conciencia no país caribeño.

O presidente de Arxentina, Mauricio Macri, pediu este luns ante os seus colegas do bloque suramericano Mercosur que Venezuela libere pronto aos que considerou presos políticos, un reclamo que desatou denuncias de inxerencia do país caribeño.

O cume en Asunción, do grupo que reúne a Arxentina, Brasil, Uruguai, Paraguai e Venezuela, estivo marcada polo rozamento entre ambas as nacións suramericanas, que empezara cando o presidente arxentino criticou a política de dereitos humanos venezolana, incluso o mesmo día da súa vitoria hai un mes.

Macri, un enxeñeiro de centrodereita que participou por primeira vez nun encontro do Mercosur, dixo que o bloque non debería tolerar a persecución política por razóns ideolóxicas.

“Quero pedir expresamente aquí diante dos queridos presidentes pola pronta liberación dos presos políticos en Venezuela”, dixo Macri, que asumiu a presidencia o 10 de decembro, durante a súa intervención.

Aínda que o presidente venezolano, o socialista Nicolás Maduro, non viaxou por compromisos internos, a chanceler Delcy Rodríguez acusou o mandatario arxentino de interferir nos asuntos internos do seu país no cume.

“Vostede está a facer ‘inxerencismo’ sobre os asuntos de Venezuela (…) vostede está a defender este tipo de manifestación, esta violencia política”, dixo Rodríguez durante a súa intervención mostrando fotografías das violentas protestas de inicios do 2014 que cobraron a vida de máis de 40 persoas.

A funcionaria venezolana acusou a Macri de querer liberar aos exmilitares que están presos por violacións aos dereitos humanos durante a cruenta ditadura de Arxentina, aínda que publicamente Macri non propuxo ningunha amnistía nin perdón.

Durante a reunión, Paraguai propuxo un protocolo para vixiar o cumprimento dos dereitos humanos nos estados membro, pero non quedou claro se Venezuela adheriríase.

Máis aló dos rozamentos políticos, o encontro de presidentes foi un novo intento de dinamizar unha asociación comercial estancada que debe reforzar a súa integración para superar a crise das súas maiores economías, mentres axiliza pactos comerciais con bloques como a Unión Europea (UE).

“Estamos aínda moi distantes da concreción do anhelado estado común e aínda máis de zona de libre comercio”, dixo o mandatario paraguaio e anfitrión do encontro, Horacio Cartes.

Rubens Rocha [@IlCanallaRubens]